தேசியமயமாக்கலும் சவால்களும்

தெ. ஞாலசீர்த்தி மீநிலங்கோ

1956 இல் பதவிக்கு வந்த பண்டாரநாயக்கவின் அரசாங்கம், தேசிய மயமாக்கலை முன்னெடுப்பதாக உறுதியளித்தது. ஆனால், அதை வரன்முறையாகச் செய்ய இயலவில்லை.

தேசிய மயமாக்கல் என்பது ஒரு முடிவு அல்ல, ஆனால், ஏற்கெனவே இருந்த ஒன்றை  முடிவுக்கு கொண்டு வருவதற்கான ஒரு வழிமுறை. ஆனால், அந்த வழிமுறை குறித்த தெளிவும் விரிவான தொலைநோக்கும் அவசியம்.

இலங்கையைப் பொறுத்தவரையில் இத்திட்டமிடலின்மையால்  ஆரம்பகால தேசியமயமாக்கல் முயற்சிகள் தோல்வியடைந்தன. 
இதனால் அரசாங்கம் அதன் தேர்தல் அறிக்கையில் உறுதியளித்தபடி வெளிநாட்டுக்குச் சொந்தமான தோட்டங்கள்  மற்றும் வங்கிகளைக் கையகப்படுத்தவில்லை.

பண்டாரநாயக்கவின் அரசாங்கம் அதன் தேசியமயமாக்கல் செயன்முறையின் பகுதியாகப்  பொது தொழில்துறை நிறுவனங்களை அமைக்கத் தொடங்கியது. 

இலாபம் இல்லை, அதேவேளை, நட்டமும் இல்லை என்பது இதன் அடிப்படையானது. அதேவேளை, நிர்வாக ரீதியாக நிறுவனங்கள் திறைசேரியின் நேரடிக் கட்டுப்பாட்டிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்டன.

1957-1959 காலப்பகுதிக்கு இடையில், காலணிகள் மற்றும் தோல் பொருட்கள், காஸ்டிக் சோடா மற்றும் குளோரின், பருத்தி நூல், சீனி, செங்கற்கள் மற்றும் ஓடுகள் மற்றும் கடின பலகை ஆகியவற்றை உற்பத்தி செய்ய இலங்கையில் பல தொழில்துறை நிறுவனங்கள் அமைக்கப்பட்டன.

இந்தத் தொழில்களை நிறுவுவதற்குப் பின்னால் இருந்த தர்க்கம் இறக்குமதிக்கு மாற்றீடு தேடுதலே. அந்தவகையில், அந்நியச் செலாவணியைத் தக்கவைக்கவும் சுயசார்பின் அடிப்படையில், நாட்டின் பொருளாதாரத்தைக் கட்டியெழுப்பவும் பண்டாரநாயக்க முயன்றார். 

அவர் தலைவராக இருந்த தேசிய திட்டமிடல் சபை, “இலங்கையின் அதிகரித்து வரும் தொழிலாளர் படை மற்றும் பொதுவாக நாட்டின் பொருளாதார வளர்ச்சியின் பிரச்சினைக்கு தொழில்மயமாக்கல் ஒரு தீர்வாகும். இறக்குமதிக்கான மாற்றீட்டின் அவசியத்தின் அடிப்படையில் தொழில் மயமாக்கல் செயல்முறையைத் தொடங்குவதற்கான கட்டம் அமைக்கப்பட்டுள்ளது”.

அரசாங்கத்தின் பத்தாண்டுத் திட்டத்தின் அடிப்படையில் தேசியமயமான அரச நிறுவனங்களை உருவாக்கும் பணி தொடங்கியது. உள்நாட்டுச் சந்தையின் அடிப்படையில் தொழில் மயமாக்கலைத் தொடங்குவது கொள்கையளவில் எளிதானது, ஆனால் நடைமுறையில் சிரமமானது என்பது விரைவிலேயே புலனானது.

முதல் ஐந்து ஆண்டுகால செயல்பாட்டில் உருவாக்கப்பட்ட ஒரு நிறுவனத்தால் கூட இலாபம் ஈட்ட முடியவில்லை. பயன்படுத்தப்படாத திறன், தவறான மேலாண்மை, அரசியல் நியமனங்கள் ஆகியவற்றால் அவை பாதிக்கப்பட்டன. உண்மையில் அவை தேசிய மயமாக்கப்பட்ட நிறுவனங்களைப் போலவே, அதே பிரச்சினைகளை எதிர்கொண்டன.

உற்பத்திக்காக அதிக விலைகள், தரக்குறைவான பொருட்கள் மற்றும் பற்றாக்குறைகள் என்பன பொதுவான பிரச்சினைகளாக இருந்தன.
இங்கு கவனிக்கப்பட வேண்டிய விடயம் யாதெனில், அரசாங்கத்திற்கு தேசிய மயமாக்கல் குறித்தும் தன்னிறைவான பொருளாதார மாதிரி குறித்தும் இருந்த விருப்பங்கள் அரச நிர்வாகத்தினரிடம் இருக்கவில்லை.

அவர்களில் பெரும்பான்மையானோர், பிரித்தானியக் கொலனித்துவ நிர்வாக மாதிரியின் வழிப்பட்ட சந்தைமையப் பொருளாதார முறைமைகளை விரும்பியிருந்தனர்.

உள்நாட்டில் உற்பத்தி செய்வதை விடத் தரமான பொருட்களை வெளிநாட்டில் இருந்து இறக்குமதி செய்யலாம் என்பதே இவர்களின் கருத்துநிலையாக இருந்தது.

இதனால் புதிதாக உருவாக்கப்பட்ட நிறுவனங்களின் வழியான உற்பத்தியை செயல்திறன் மிக்கதாகவும், தரமானதாகவும் மாற்றும் செயன்முறையில் வினைத்திறனான பங்களிப்பை இவர்கள் செய்யத் தவறினர்.

இறக்குமதியில் பற்றாக்குறையான அந்நியச் செலாவணியைப் பயன்படுத்துவதற்கான தேவையை இந்த நிறுவனங்கள் குறைக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்பு நிறைவேறவில்லை.

இந்த பொது நிறுவனங்களை நிறுவுவதற்கு அரசாங்கம் 1957 மற்றும் 1959 க்கு இடையில் ரூ.150 மில்லியனுக்கும் அதிகமாக முதலீடு செய்த போதிலும், அடுத்தடுத்த காலங்களில் அவற்றைத் தக்க வைக்கப் பெரிதும் மானியம் வழங்கப்பட வேண்டியிருந்தது.

பண்டாரநாக்க அரசாங்கத்தின் சோதனை முயற்சி செயற்படுத்துவதில் ஏற்பட்ட குறைபாடுகளால் தோல்வியில் முடிந்தது என்பது தெளிவாக நிரூபிக்கப்பட்டது. இது இன்னொரு வகையில் சுதேசியப் பொருளாதாரக் கொள்கையின் தோல்வியாகவும் விளங்கப்பட்டது.

வெளிநாட்டுத் தனியார் மூலதனத்தை ஈர்ப்பதற்காக, அரசாங்கம் அக்டோபர் 1958இல் ஒரு கொள்கை அறிக்கையை வெளியிட்டது. உள்ளூர் மூலதனம் ஏற்கெனவே திறம்பட நிலை நிறுத்தப்படாத அல்லது எதிர்காலத்தில் அவ்வாறு செய்ய வாய்ப்பில்லாத இடங்களில் இது தனியார் வெளிநாட்டு முதலீட்டை வரவேற்றது.

உள்ளூர் தனியார் நிறுவனத்துடன் ஒத்துழைப்பு இருக்கும் இடங்களில், உள்ளூர் நிறுவனம் இல்லாத அல்லது வெளிநாட்டுத் தனியார் நிறுவனம் ஏற்றுமதிக்கான தயாரிப்புகளை உற்பத்தி செய்வதை மேற்கொண்டால், இறுதியில் அனைத்து இறக்குமதிகளையும் நீக்கி முற்போக்கான உள்நாட்டு உற்பத்தி இருக்கும் இடங்களில் மேலதிக உதவிகளை வழங்க முன்வந்தது. அதே நேரத்தில், அரசாங்கம் வெளிநாட்டு மூலதனத்திற்கு ஊக்கத்தொகைகள் மற்றும் சலுகைகளை வழங்கும் கொள்கையை அறிவித்தது.

இவை “வரி விடுமுறைகள், கட்டண பாதுகாப்பு, தேய்மான கொடுப்பனவுகள் மற்றும் விரிவாக்கத்திற்கான வரி விலக்குகள்” போன்ற வடிவங்களை  எடுத்தது.

வெளிநாட்டு தனியார் நிறுவனம் “மூலதனத்தை இறுதியில் திருப்பி அனுப்புதல் (அதன் மதிப்பு உட்பட) மற்றும் இலாபத்தை அனுப்புதல்” அனுமதிக்கப்படும் என்றும் உறுதியளிக்கப்பட்டது.

இறுதியாக, அரசாங்கம் “அடுத்த பத்து ஆண்டுகளுக்கு, இந்த நாட்டில் எந்தவொரு புதிய தனியார் வெளிநாட்டு முதலீட்டையும் தேசிய மயமாக்கும் கேள்வியைக் கருத்தில் கொள்ளாது” என்றும் உறுதியளித்தது.

தனியார் அந்நிய முதலீட்டுக்கான அரசாங்கத்தின் இந்தக் கொள்கையின் அறிக்கை, உள்ளூரில் கிடைக்கும் அரசு மற்றும் தனியார் வளங்களைப் பயன்படுத்தி நாட்டை தொழில்துறை ரீதியாக மேம்படுத்த இயலாமையை மறைமுகமாக ஒப்புக்கொள்வதாகும்.

இருப்பினும், அரசாங்கம் தற்போதுள்ள உள்நாட்டு நிறுவனங்களை தேசிய மயமாக்கி, தொழில்துறை உற்பத்தியில் பொதுத்துறை ஆதிக்கத்தை நிறுவி வந்த நேரத்தில், வெளிநாட்டு மூலதனத்தை இவ்வளவு சுதந்திரமாக செயல்பட அனுமதிக்க முடியும் என்பது நினைத்துப் பார்க்க முடியாதது.

அரசாங்கத்தின் குறிச்சொல்லாக இருந்த பொருளாதார சுதந்திரத்தை, வரி இல்லாத, வரிகளால் பாதுகாக்கப்பட்ட, அந்நியருக்குச் சொந்தமான புதிய தொழில்துறை துறை மூலம் எவ்வாறு பாதுகாக்க முடியும் என்பது புரிந்துகொள்ள முடியாதது. ஆனால், முதல் இரண்டு ஆண்டுகளில் தேசிய மயமாக்கலின் விளைவிலான தோல்விகள் இவ்வாறான நோக்கற்ற கொள்கை முடிவுகளை நோக்கி அரசாங்கத்தைத் தள்ளின.
அரசாங்கத்தின் விவசாயக் கொள்கையை விவசாய அமைச்சர் பிலிப் குணவர்தன வடிவமைத்தார்.

அதன் முக்கிய நோக்கம் முந்தைய அரசாங்கத்திடமிருந்து ஒரு முக்கியமான வழியில் வேறுபட்டது. கொலனித்துவ குடியேற்றங்களால் பயிரிடப்பட்ட பகுதியை விரிவுபடுத்துவதற்குப் பதிலாக, தற்போதுள்ள நிலத்தில் உற்பத்தியை அதிகரிப்பதை இது நோக்கமாகக் கொண்டிருந்தது. குணவர்தன மேலும் கூறினார்.

“இந்த நாட்டில் விவசாயத்தின் செழிப்பு விவசாயிகளின் உரிமையின் மீது கட்டமைக்கப்பட முடியாது என்பதால், நான் விவசாயிகளின் உரிமையில் நம்பிக்கை கொண்டவன் அல்ல.”

எனவே, அவர் நில உரிமை முறையின் சீர்திருத்தக் கொள்கையை முன்னெடுத்தார். இதற்கான தேவையை எதிர்க்கட்சியான ஐக்கிய தேசியக் கட்சியும் அங்கீகரித்தது.  மேலும் 1953ஆம் ஆண்டிலேயே டட்லி சேனநாயக்கவின் அரசாங்கம் முதல் நெற்காணிச் சட்டத்தை இயற்றியது.

ஆனால் இந்தச் சட்டத்தின் செயல்பாடு இரண்டு மாவட்டங்களுக்கு மட்டுமே இருந்தது. மேலும், அங்கு கூட சட்டத்தை அமல்படுத்த முடியவில்லை, ஏனெனில், அதன் விதிகள் குத்தகைதாரர்களுக்கு நில உரிமையின் பாதுகாப்பை வழங்குவதில் நில உரிமையாளர்களின் ஒத்துழைப்பு மற்றும் நல்லெண்ணத்தைப் பொறுத்தது.

பிற்போக்குத்தனமான நில உரிமை முறையைச் சமாளிக்க, குணவர்தனே 1958இல் ஒரு புதிய நெற்காணிச் சட்டத்தை அறிமுகப்படுத்தினார். ஆனால், அதன் விதிகள், இயற்றப்பட்டபடி, மிகவும் தொலைநோக்கு விளைவைக் கொண்ட அசல் வரைவின் துண்டிக்கப்பட்ட எச்சங்கள் மட்டுமே, இது அரசாங்க நாடாளுமன்றக் குழுவால் குறைமதிப்புச் செய்யப்பட்டதாக குணவர்தனே குற்றம் சாட்டினார்.

இந்தச் சட்டம், குத்தகைதாரர்களுக்கு நில உரிமையைப் பாதுகாப்பதையும், கூட்டு உரிமை முறையை ஒழிப்பதையும் நோக்கமாகக் கொண்டது. குத்தகைதாரர்கள் நில உரிமையாளர்களுக்கு செலுத்த வேண்டிய பயிரின் அதிகபட்ச பங்கை இது நிர்ணயித்தது,

மேலும், விவசாய கூலி பெறுபவர்களுக்குக் கூலியை நிர்ணயிப்பதற்கும், நிலங்களைப் பொருளாதார அலகுகளாக ஒருங்கிணைப்பதற்கும் விவசாயக் குழுக்களை வழங்கியது.

ஆனால், சட்டத்தின் துண்டிக்கப்பட்ட தன்மை மற்றும் நில உரிமையாளர்களின் எதிர்ப்பு காரணமாக, நில உரிமை சீர்திருத்தங்களை அறிமுகப்படுத்துவதில் அதன் தாக்கம் மிகக் குறைவாகவே இருந்தது. மற்றொரு பலவீனம் என்னவென்றால், சட்டம் நெல் உற்பத்தியுடன் மொத்தமாக உறிஞ்சப்பட்டு, மற்ற பயிர்களை மெய்நிகர் விலக்கியது.

இது நாட்டின் விவசாய நடைமுறைகளுக்கு முரணானது. ஏனெனில், பெரும்பாலான நெல் நிலங்களில், பிற பயிர்கள் சிறுபோகப் பருவத்தில் கணிசமான அளவில் பயிரிடப்படுகின்றன.

25.04.2025