பண்டாரநாயக்கவின் பொருளாதார வைத்தியம்

தெ.ஞாலசீர்த்தி மீநிலங்கோ

1956இல் ஆட்சிக்கு வந்த பண்டாரநாயக்க, புதிய வகைப் பொருளாதார மாதிரியை முயற்சித்து ஒரு அதிர்ச்சி வைத்தியம் கொடுத்தார்.

ஐக்கிய தேசியக் கட்சியின் மீதான மக்களின் அதிருப்தி, இடதுசாரிக் கட்சிகளுடன் புத்திசாலித்தனமாகப் பேச்சுவார்த்தை நடத்தப்பட்ட தேர்தல் ஒப்பந்தங்கள், சிங்கள கிராமப்புறங்களில் வலுப்பெற்று வந்த தேசியவாதத்தின் இரண்டாம் அலையின் முக்கியத்துவத்தை உணர்ந்து பயன்படுத்தியமை ஆகிய காரணங்களால் அவரால் ஆட்சியைக் கைப்பற்ற முடிந்தது.

ஆனால், அதே அம்சங்களே அவரது ஆட்சியைப் பின்னாளில் ஆட்டங்காண வைத்தது. இந்த சக்திகள் அவர் முன்னோக்கிய முற்போக்குப் பொருளாதாரக் கொள்கைகளை நடைமுறைப்படுத்த அனுமதிக்கவில்லை.

1956இல் பண்டாரநாயக்க அலைக்குப் பின்னால் இருந்த சக்திகள்

(1) புத்த மறு மலர்ச்சி (1956-7ஆம் ஆண்டில் புத்தரின் 2,500ஆவது ஆண்டு விழா கொண்டாட்டமான புத்த ஜெயந்தியின் காரணமாக இது வலுப்பெற்றது.

(2) மொழியியல் தேசியவாதம் (சிங்கள மொழியினூடாக வரலாற்று ரீதியாக சிங்கள மக்களை வரையறுத்து, அவர்களின் கலாச்சாரத்தையும் மரபுகளையும் நிலைநிறுத்தியமை. அதேபோல, புத்த மதத்தின் பாதுகாவலர்கள் அவர்களே என்ற மாயையை உருவாக்கியமை.

(3) தமிழர்கள் மற்றும் ஆங்கிலம் படித்த உயர்குடியினருக்கு எதிரான மனநிலையை ஒருமைப்படுத்தியமை (கிராம நடுத்தர வர்க்கத்தினரின் - புத்த மத குருக்கள், வட்டார மொழி ஆசிரியர்கள், ஆயுர்வேத மருத்துவர்கள் மற்றும் கடைக்காரர்-கடன் கொடுப்பவர்கள், மொழியியல் தேசியவாதத்துடன் பின்னிப் பிணைந்த மத மறுமலர்ச்சியின் உணர்வுகளை உணர்ந்தோர்

பொருளாதார விரக்தியும், பெருகிவரும் மக்கள்தொகை மற்றும் வேலையின்மையின் உச்சத்தில் இருந்த காலகட்டத்தில், ஆங்கிலத்தில் கல்வியறிவு இல்லாததால் அரசுப் பணிகளிலிருந்து ஏமாற்றப்பட்டதாக நம்பிய வர்க்கமும், ஆங்கிலம் பேசும் வகுப்புகள் மற்றும் அரசு வேலைகளில் நியாயமான பங்கை விட அதிகமாக இருப்பதாகக் கருதப்பட்ட தமிழர்களின் சலுகை பெற்ற பங்கை வெறுத்த வர்க்கமும் ஒன்றிணைந்தன.

1956க்கு முந்தைய காலத்தை, அதன் செல்வாக்கு சவால் செய்யப்படாமல் இருந்த ஒரு பொற்காலமாக, கொழும்பின் கடைகள் மற்றும் சேமிப்பகங்கள் விலையுயர்ந்த பெண்கள் காலணிகள் முதல் மோட்டார் கார்கள் வரை இறக்குமதி செய்யப்பட்ட பொருட்களால் நிரம்பியிருந்தன.

சட்டம் ஒழுங்கு ஆட்சி செய்ததை, கொலனித்துவ நிலையிலிருந்து சுதந்திரத்திற்கு அமைதியான மாற்றத்தை ஏற்படுத்திய பன்முக சமூகத்தைக் கொண்ட ஒரு நாட்டின் உச்சபட்ச எடுத்துக்காட்டாக இலங்கையைக் காட்ட முடிந்தது.

பண்டாரநாயக்காவுக்கு முந்தைய பொற்காலத்தின் அழகிய படத்தின் உண்மை என்னவாக இருந்தாலும், பண்டாரநாயக்க சகாப்தம் மிகவும் வித்தியாசமான காலம் என்பதை மறுக்க முடியாது. உயர் குடியினரின் செல்வாக்கு நிச்சயமாகக் குறைந்தது. பொதுச் சேவையின் மன உறுதியிலும் செயல்திறனிலும் பேரழிவு தரும்
 சரிவு இல்லாதிருந்தால், பண்டாரநாயக்கவால் வெற்றிகரமான ஒரு பொருளாதார மாதிரியைச் சாத்தியப்படுத்தியிருக்க முடியும்.

பண்டாரநாயக்கவின் வருகைக்குப் பிறகு, கொழும்பின் அத்தியாவசியமற்ற பொருட்களை விற்கும் கடைகள் வெறுமையான அலுமாரிகள் 
போலத் தோன்றின. ஜூலை 1956இல் சிங்களத்தை ஒரே தேசிய மொழியாகத் திணித்ததற்காக நடந்த இனக் கலவரம் 1958இல் மிக மோசமான இனக் கலவரம் மற்றும் வன்முறை, 

1959 செப்டெம்பரில் பண்டாரநாயக்க படுகொலை, அதைத் தொடர்ந்து வந்த இடைக்கால அரசாங்கத்தின் ஆட்சிக் காலத்தில் ஒரு ஆட்சிக் கவிழ்ப்பு முயற்சி என தொடர்ந்த நிகழ்வுகள் பண்டாரநாயக்கவின் பொருளாதார முறையை முன்னெடுக்கவியலாமல் செய்தன.

இந்தக் குழப்பப் பட்டியலுக்கான பழியில் ஓரளவுக்குத் பண்டாரநாயக்க மீதுதான் சுமத்தப்பட வேண்டும் என்று சொல்வது நியாயமாகத் தெரிகிறது. மொழிப் பிரச்சினையை அவர் சுரண்டியது வகுப்புவாதக் குழப்பத்துடன் தொடர்புடையது. ஆங்கிலம் படித்த உயர் குடியினருக்கும் தொழிலாளர் ஒழுக்கத்திற்கும் விரோதமான போக்குகளை அவர் ஊக்குவித்ததற்கு வேலைநிறுத்தங்கள் பரவுவதற்கும் அதன் விளைவாக ஏற்பட்ட கோளாறுகளுக்கும் தொடர்புடையது.

1958இல் பண்டாரநாயக்க அரசாங்கம் ஒரு நீண்டகால, பேரியல்-பொருளாதார தேசிய மேம்பாட்டுத் திட்டத்தை வகுத்தது. இது பிரதமர் பண்டாரநாயக்க தலைமையேற்ற தேசிய திட்டமிடல் கவுன்சிலால் வரையப்பட்ட பத்தாண்டுத் திட்டம். இந்தத் திட்டத்தைத் தயாரிப்பதற்காகச் சர்வதேச அளவில் புகழ்பெற்ற பொருளாதார வல்லுநர்கள் அழைக்கப்பட்டார்கள்.

அவர்களில் ஜோன் ராபின்சன், ஜே.ஆர்.ஹிக்ஸ், கன்னர் மிர்டல், ஆஸ்கர் லாங்கே மற்றும் நிக்கோலஸ் கால்டோர் ஆகியோர் அடங்குவர். நாட்டின் எதிர்கால பொருளாதார வளர்ச்சி எவ்வாறு தொடர வேண்டும் என்பதில் இந்தப் பொருளாதார வல்லுநர்களிடையே அடிப்படை வேறுபாடுகள் இருந்தன.

கேம்பிரிட்ஜ் பள்ளியின் முன்னணிப் பெண்மணியான ஜோன் ராபின்சன், எதிர்காலம் தொழில் மயமாக்கலில் உள்ளது என்ற கருத்தைக் கொண்டிருந்தார். பாரம்பரிய விவசாயத்தை ஊக்குவிக்க வேண்டும் என்றும், அதிக மூலதனம் இல்லாமல் உற்பத்தியில் கணிசமான அதிகரிப்பு அடைய முடியும் என்றும் ஜே.ஆர்.ஹிக்ஸ் வாதிட்டார்.

நீர்ப்பாசனத் திட்டங்கள் மூலம் உணவு உற்பத்தியை மேம்படுத்துவதற்கான எதிர்கால பெரிய அளவிலான திட்டங்களுக்குத் தோட்டத் துறை முக்கியமானது என்று நிக்கோலஸ் கால்டோர் வாதிட்டார். தோட்ட விவசாயத்தின் வளர்ச்சிக்கான பெரிய அளவிலான திட்டங்களுடன் ஒப்பிடும்போது, அவை வீணானதாக இருக்கும். மேலும் - அது எவ்வளவு அசாதாரணமாகத் தோன்றினாலும் - முதன்மைப் பொருட்களின் ஏற்றுமதியைச் சார்ந்து வாழ்வாதாரம் இல்லாத நாடுகளுடன் ஒப்பிடும்போது ‘கொலனித்துவப் பொருளாதாரம்” பாதகமாக உள்ளது என்பதை அவர் மறுத்தார்.

பத்து வருடத் திட்டம் ஒரு விரிவான ஆவணமாகும். இது மக்கள்தொகை எதிர்காலத்தின் மதிப்பீட்டில் தொடங்குகிறது, பல்வேறு துறைகளின் ஒட்டுமொத்த அளவுகள் மற்றும் வளர்ச்சி இலக்குகளைக் கூறுகிறது,

மேலும் திட்டத்தை நிறைவேற்றக் கிடைக்கக்கூடிய வளங்களின் வகைகளின் மதிப்பீடுகளுடன் முடிவடைகிறது. இந்தத் திட்டம் பத்து ஆண்டுகளில் மொத்தம் ரூ.13,600 மில்லியன் முதலீட்டை வழங்கியது.

இதில் தொழிற்றுறைக்கு 17%, தோட்ட விவசாயம் 9%, உள்நாட்டு விவசாயம் மற்றும் கால்நடை வளர்ப்பு 14% மற்றும் வீட்டுவசதி, சுகாதாரம் மற்றும் கல்வி 26% பெற வேண்டும். தேவையான மூலதனத்தின் பெரும்பகுதி உள்நாட்டு நிதியிலிருந்து வர வேண்டும், ரூ.1,275 மில்லியன் மட்டுமே வெளிநாட்டு மூலங்களிலிருந்து வர வேண்டும். உள்நாட்டு நிதி பெரும்பாலும் தன்னார்வ சேமிப்புக்குப் பதிலாகக் கட்டாயப்படுத்தப்பட வேண்டும்.

இந்தத் திட்டத்தின் முக்கிய உத்தி, நாட்டை அனைத்து நுகர்வோர் பொருட்களின் இறக்குமதியிலும் தன்னிறைவு அடையச் செய்வதும், அதன் விளைவாக வரும் அந்நியச் செலாவணி சேமிப்பைப் பயன்படுத்தி தொழில்துறை மேம்பாட்டிற்கான மூலதனப் பொருட்களின் இறக்குமதிக்கு நிதியளிப்பதுமே.

அவ்வகையில், இது மிகவும் முற்போக்கான திட்டமாகும். ஏக்கருக்கு சராசரி மகசூலை 38 புஷல்களில் இருந்து 48 புஷல்களாக அதிகரிப்பதன் மூலம் அரிசியில் தன்னிறைவை அடைய முடியும் என்று திட்டம் வலியுறுத்தியது. இரட்டைப் பயிர்ச் செய்கை, நெல் மண்ணின் அறிவியல் வரைபடமாக்கல், உரம் மற்றும் அதிக விளைச்சல் தரும் இனங்களைப் பயன்படுத்துதல் மற்றும் உத்தரவாத விலைத் திட்டம் மூலம் இவை அடையப்பட வேண்டும்.

 1968இற்குள் கரும்பு உற்பத்திக்கான நிலத்தை அதிகரித்து, 68,000 ஏக்கர் கரும்பிலிருந்து 272,000 தொன் சீனியை உற்பத்தி வேண்டும் என்பது திட்டத்தின் இலக்கு. இதன்படி, ஒரு ஏக்கருக்கு 40 தொன் கரும்பு அல்லது 4 தொன் சீனியை விளைவிக்க வேண்டும். அதே வழியில், உருளைக்கிழங்கு, மிளகாய், வெங்காயம், கோப்பி, பால், இறைச்சி, முட்டை, புகையிலை போன்றவற்றின் முழு திட்டமிடப்பட்ட நுகர்வுத் தேவைகளையும் உள்நாட்டு உற்பத்தி மூலம் அடைய இந்தத் திட்டம் முயன்றது.

இலங்கையின் அபிவிருத்திக்கான பிரதான உத்தி தொழில் மயமாக்கல் என்று திட்டம் கூறியது. தோட்ட விவசாயத்தைப் பொறுத்தவரை, மீள் பயிரிடுதல் மற்றும் மறுவாழ்வு மானியங்கள் மூலம் அந்தத் துறையின் வளர்ச்சியைத் தொடர்வதை இந்தத் திட்டம் நோக்கமாகக் கொண்டிருந்தது.

இந்தத் திட்டம் வேலைவாய்ப்புக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கவில்லை. இந்த வகையில் அது வேலைவாய்ப்புத் தேவைகளையும் பல்வேறு துறைகளின் உறிஞ்சும் திறனையும் மட்டுமே கணக்கிட்டது.

பத்தாண்டுத் திட்டம் என்பது முதலாளித்துவ நோக்குடைய பொருளாதார வளர்ச்சியின் ஒரு வழக்கமான திட்டமாகும்.அதன் அக்கறை சாதாரண மக்களின் வாழ்க்கைத் தரத்தையோ அல்லது பெரும்பான்மையான மக்களின் வறுமையையோ அல்ல, மாறாகப் பேரியல் பொருளாதார நிலைகளைப் பற்றியது. அங்கு சமூக திட்டமிடல் முற்றிலும் இல்லை. இவ்விடத்தில் பண்டாரநாயக்கவின் திட்டம் சற்று வேறுபட்டது. 

09.05.2025