பொருளாதார நெருக்கடியின் பின்னரான இலங்கை - 36

தெ.ஞாலசீர்த்தி மீநிலங்கோ

1965 முதல் 1970 வரையான காலப்பகுதியில் பிரதமர் ட்டலி சேனாநாயக்க தலைமையிலான அரசாங்கம் பல பொருளாதாரத் தவறுகளை இழைத்தது. ஆனாலும் தமது பொருளாதாரக் கொள்கைகள் குறித்த பெருமிதம் அவர்களிடம் இருந்தது.

1965ஆம் ஆண்டு தோல்வியடைந்ததிலிருந்து நெருக்கமாக இணைந்து பணியாற்றி வந்த எதிர்க்கட்சிகள் (ஸ்ரீலங்கா சுதந்திரக் கட்சி, லங்கா சமசமாஜக் கட்சி மற்றும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி) 1970 பொதுத் தேர்தலுக்காக, ‘ஐக்கிய முன்னணி’ என்ற கூட்டணியை உருவாக்கின. இந்த ஐக்கிய முன்னணி ஒரு பொதுவான திட்டத்தையும் ஒரு கூட்டுத் தேர்தல் அறிக்கையையும் உருவாக்கியது.

இந்த இரண்டு ஆவணங்களும் ‘சோசலிச சமுதாயத்தை’ நோக்கி மேலும் முன்னேறுவதற்கான அடித்தளங்களை அமைப்பதற்காக, விரைவான விகிதத்திலும் தேசிய திட்டத்தின் படியும் பொருளாதாரத்தின் வளர்ச்சியை உறுதியளித்தன.

ஸ்ரீ லங்கா சுதந்திரக் கட்சியில் இக்காலப்பகுதியில் அதன் நிலப்பிரபுத்துவ மற்றும் குறிப்பிடத்தக்க குடும்ப விசுவாசிகளுடன், ஒட்டுண்ணித்தனம் மற்றும் சோம்பல் போன்ற புகழ்பெற்ற முதலாளித்துவ குணங்களைக் கொண்ட உயர் நடுத்தர வர்க்கத்தினரையும், அதே போல் தொழில்முனைவு மற்றும் கடின உழைப்பை விட செல்வங்களையும் ஆதரவையும் நம்பியிருக்கும் புதிய பணக்கார முதலாளிகளையும் இணைந்திருந்தனர்.

1960களின் நடுப்பகுதியில் இருந்து முற்போக்கான லங்கா சமசமாஜக் கட்சி மற்றும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி உடனான அவர்களின் தொடர்பு மூலம், ஸ்ரீலங்கா சுதந்திரக் கட்சி, தலைவர்கள் தேர்தல் பிரசாரத்தின்போது, தெளிவற்ற முதலாளித்துவ எதிர்ப்பை முன்மொழிந்ததோடு அது சார் சொல்லாட்சியை உருவாக்கினர்.

என். ஏம்.பெரேரா, கொல்வின் ஆர்.டி.சில்வா மற்றும் பீட்டர் கெனமன்  போன்ற மூத்த இடதுசாரி அரசியல்வாதிகளுடன், திருமதி பண்டாரநாயக்க தேர்தல் பேரணிகளில் மிகுந்த நம்பிக்கையான தோரணையைப் பெற்றுக்கொண்டார். 

லங்கா சமசமாஜக் கட்சி 1960களின் முற்பகுதியில் அதன் மார்க்சிய புரட்சிகர பிரிவுகளைச் சுத்திகரித்து, ஒரு சமரச மையவாத தலைமையை நோக்கி ஈர்க்கப்பட்டது, இது கம்யூனிஸ்ட் கட்சியைப் போலவே அதன் மார்க்சிய புரட்சிகர முழக்கங்களைக் கைவிட்டு படிப்படியாகப் பௌத்தத்துடன் உறவுகளை ஏற்படுத்தியது.

சிலர் பிரித் விழாக்களில் கலந்து கொள்ளவும் தானம் செய்யவும் தொடங்கினர். ‘இசை நாற்காலிகள்’ என்ற பாராளுமன்ற விளையாட்டை விளையாடுவதில் இந்த முன்னணி கூட்டாளிகளிடையே இந்த பரஸ்பர சரிசெய்தல்கள் மூலோபாய கட்டாயங்களாகக் கருதப்பட்டன.

ஆனால், அவை உண்மையில் பாராளுமன்றக் கதிரைகளுக்கான சீரழிந்த இடதுசாரி அரசியலின் இன்னொரு பரிமாணம் என்பதைக் காலம் வெகு விரைவிலேயே உணர்த்தி நின்றது. 

டட்லி சேனநாயக்க தலைமையிலான ஐக்கிய தேசியக் கட்சியின் தேர்தல் பிரசாரம், உணவு உற்பத்தி இயக்கம் நாட்டை கிட்டத்தட்டத் தன்னிறைவு நிலைக்குக் கொண்டு வந்துள்ளது என்ற பெருமையுடன் மிகவும் நம்பிக்கையுடன் தொடங்கியது.

மற்றொரு பதவிக்காலம் வழங்கப்பட்டால், வரவிருக்கும் மகாவலி கங்கைப் பிரிப்புத் திட்டத்தைக் கருத்தில் கொண்டு நாடு அரிசியை ஏற்றுமதி செய்யும் என்பது அவரது முக்கிய கூற்றாக இருந்தது.

மொழி மற்றும் மதத்தின் உணர்ச்சிப்பூர்வமான பிரச்சினைகள் முந்தைய ஆண்டுகளில் இரண்டு முக்கிய கட்சிகளான - ஐ.தே.க. மற்றும் ஸ்ரீ.ல.சு.க. வெற்றிகரமாகப் பயன்படுத்திக் கொண்டன, மேலும், இந்த விடயத்தில் ஒன்றையொன்று வேறுபடுத்திப் பார்க்க எதுவும் இல்லை.

இவ்வாறு, திருமதி பண்டாரநாயக்கவின் அரசாங்கம் 1961இல் கிறிஸ்தவப் பள்ளிகளைக் கையகப்படுத்தியிருந்தாலும், டட்லி சேனநாயக்கவின் அரசாங்கம், அதைத் தாண்டிச் செல்லக்கூடாது என்பதற்காக, பின்னர் புத்த போயா நாட்களை பொது விடுமுறை நாட்களாக அறிவித்தது.

இருப்பினும், தேர்தல் பிரச்சாரம் வந்தவுடன், எந்தவொரு நெருங்கிய போட்டியிலும் முக்கியமான சிறுபான்மை கிறிஸ்தவ வாக்காளர்களை ஈர்க்கும் பொருட்டு, திருமதி பண்டாரநாயக்க ஞாயிற்றுக்கிழமையை வாராந்திர விடுமுறையாக அறிவிப்பதாக உறுதியளித்தார். ஐக்கிய தேசியக் கட்சி அரசாங்கம் அரிசி மானியத்தை இரண்டு படியில் இருந்து ஒரு படியாகக் குறைத்தது.  

எதிர்க்கட்சியான ஐக்கிய முன்னணி, அரிசி பிரச்சினையை ஒரு துருப்புச் சீட்டாகப் பயன்படுத்தி, உச்சபட்சமான பிரச்சாரத்தை மேற்கொண்டது. மேலும், அரசியல் எப்படியாவது அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றும் ஒரு விளையாட்டாக மாறிவிட்டதால், வாக்குறுதிகள் சுதந்திரமாக வழங்கப்பட்டன.

இரண்டாவது அரிசி மானியத்தின் அளவை மீட்டெடுப்பதாகத் திருமதி பண்டாரநாயக்க உறுதியளித்தார். உலகில் அரிசி பற்றாக்குறை இருப்பதால் இது வெறும் வெற்று வாக்குறுதி என்று டட்லி சேனநாயக்கா பதிலளித்தபோது, சந்திரனிலிருந்து அரிசி கொண்டு வர வேண்டியிருந்தாலும் இரண்டாவது படி அரிசியை வழங்குவேன் என்று அவர் பதிலளித்தார்.

மே 1970 தேர்தல்களின் முடிவுகள் வெற்றியாளர்களையும் தோல்வியடைந்தவர்களையும் ஒருசேர ஆச்சரியப்படுத்தின. ஐ.தே.க. அதிக சதவீத வாக்குகளைப் பெற்றிருந்தாலும், அது 17 இடங்களை மட்டுமே வென்றது என்பது தெளிவாகிறது.

ஸ்ரீ.ல.சு.க. 36.9% வாக்குகளை மட்டுமே பெற்றாலும் 90 இடங்களை வென்றது. ஐக்கிய முன்னணியில் உள்ள அனைத்து கட்சிகளும் அவர்கள் உருவாக்கிய கூட்டணியால் பயனடைந்தன. உண்மையில், லங்கா சமசமாஜக் கட்சி வென்ற 19 இடங்களே அதன் 35 ஆண்டு வரலாற்றில் அது வென்ற அதிகபட்ச இடங்களாகும். கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் 27 ஆண்டுகால வரலாற்றில் அது வென்ற  6 இடங்களும் இதேபோல முக்கியமானவையே.

கிராமப்புறங்களில் ஐ.தே.கவின் வீழ்ச்சியின் குறிப்பிடத்தக்க அம்சம் என்னவென்றால், அது மூன்று கிராமப்புற தொகுதிகளில் மட்டுமே வெற்றி பெற்றது. ‘பசுமைப் புரட்சி” சிறு உரிமையாளர்கள், குத்தகைதாரர்கள் மற்றும் குறு விவசாயிகள் மற்றும் நிலமற்ற விவசாய கூலிகள் பெறுபவர்களுக்குப் பயனளிக்கவில்லை என்ற வாதத்தை இது உறுதிசெய்தார்.

ஐ.தே.க. அரசாங்கத்தின் மூலதன-தீவிர விவசாய உத்தி மற்றும் விலை நிர்ணயக் கொள்கையால் சிறுபான்மையினர் மற்றும் பணக்கார விவசாயிகள் மட்டுமே பயனடைந்தனர். கிராமப்புற வறுமையை நியாயமான முறையில் விரைவாக நீக்கும் வாய்ப்பைக் கொண்ட கிராமப்புற சீர்திருத்தம் மற்றும் மேம்பாட்டு உத்திக்கு அரசாங்கம் கவனம் செலுத்தவில்லை.

நகர்ப்புற மற்றும் கிராமப்புற ஏழைகளின் வாங்கும் சக்தி குறைந்துவிட்டாலும், ஐ.தே.க. சிலருக்கு செழிப்பை உருவாக்கி, அதன் மூலம் பணக்காரர்களுக்கும் ஏழைகளுக்கும் இடையே ஏற்கனவே இருந்த இடைவெளியை விரிவுபடுத்தியது. சுருக்கமாக, 1970 தேர்தல் வந்தபோது, நிலைமை பெரும்பாலான மக்களுக்குப் பெருகிய முறையில் தாங்க முடியாததாகிவிட்டது,

மேலும் ஆளும் வர்க்கம் பொருளாதார சுரண்டல், வேலையின்மை மற்றும் சமூக சமத்துவமின்மையை முடிவுக்குக் கொண்டுவர டட்லி அரசாங்கத்தால் இயலவில்லை.

இந்தத் தேர்தல் அரசாங்கத்தின் பொருளாதார ஆலோசகர்களுக்கு ஒரு திகைப்பூட்டும் அதிர்ச்சியாக இருந்தது. 1966 மற்றும் 1969க்கு இடையில் ஆண்டு மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி வளர்ச்சி விகிதம் 5% என்ற உண்மையால் இவர்கள் தங்களை ஆறுதல் படுத்திக் கொண்டனர், மேலும் இது ஐ.தே.கவை மீண்டும் ஆட்சிக்கு வருவதை உறுதி செய்யும் என்று கருதினர்.

ஆனால் மக்களின் தீர்ப்பு, “ஒரு சிலரின் செழிப்பின் அடிப்படையில் நிறுவப்பட்ட பொருளாதார வளர்ச்சி விகிதங்களைப் பெரும்பான்மையான மக்கள் ஏற்றுக்கொள்கிறார்கள்” என்ற கட்டுக்கதையைத் தகர்த்தெறிந்தது.

இங்கே எழுகின்ற கேள்வி யாதெனில்,  வாக்காளர்களின் தீர்ப்பு ஐ.தே.கவின் கொள்கைகளை நிராகரிப்பதை விட ஒரு சிலருக்குப் பயனளித்ததா? ஐக்கிய முன்னணியால் முன்னெடுக்கப்பட்ட பரந்த அடிப்படையிலான சோசலிச திட்டத்திற்கு இது ஒரு நேர்மறையான வாக்களிப்பாகவும் இருந்ததா? மொத்தத்தில், 1970 மே மாதத்தில் நாடு ஒரு சோசலிச விருப்பத்தைத் தேர்ந்தெடுத்தது என்று ஒருவர் வாதிடலாம்.

அந்த விருப்பம், அந்தக் காலத்தின் சூழலில், தாங்கமுடியாத பொருளாதார நிலைமைகளிலிருந்து மீட்பை எதிர்பார்ப்பதைக் குறிக்கிறது. 
1970 மே மாதத்தில் இலங்கையர் செய்த அரசியல் தேர்வில் வெளிப்படுத்தப்பட்ட பெரும்பான்மையான மக்களின் பிம்பம் ஒரு ‘சோசலிச’ பிம்பமாகும்.

ஒரு சோசலிச சமூகம் என்பது அதிகாரத்தில் உள்ள அரசாங்கத்தின் உறுதியான குறிக்கோள் மீது மக்கள் நம்பிக்கை கொண்டனர். இது நமது சமூகத்தில் வருமான ஏற்றத்தாழ்வுகளைக் குறைப்பதற்கும் வறுமையை ஒழிப்பதற்கும் நனவாகவும் திறம்படவும் இயக்கப்பட்ட சமூகக் கொள்கைகளைக் குறிக்கும். இந்த எதிர்பார்ப்பு மக்களிடம் இருந்தது. 

இந்த சோசலிச சொல்லாட்சியை சமூக மற்றும் பொருளாதார நடவடிக்கையாக மொழிபெயர்க்கத் தவறியமையானது ஏப்ரல் 1971 இல், ஜனதா விமுக்தி பெரமுனாவின் (மக்கள் விடுதலை முன்னணி) ஆயுதக் கிளர்ச்சிக்கு வழிவகுத்தது. ஜே.வி.பி. 1960களின் பிற்பகுதியிலிருந்து ஒரு ரகசிய அரசியல் இயக்கமாக இருந்தது.

இது முக்கியமாக ஓரளவு கல்வி கற்ற கீழ் சாதி குழுக்களைச் சேர்ந்த கிராமப்புற சிங்கள பௌத்த இளைஞர்களைக் கொண்டிருந்தது. பாரம்பரிய இடதுசாரிக் கட்சிகளின் போலி-சோசலிச அரசியலையும், ஐ.தே.க. மற்றும் ஸ்ரீ.ல.சு.கவின் குடும்ப அரசியலையும் இந்த இயக்கம் விமர்சித்தது.

ஜே.வி.பி. முதலில் 1970 தேர்தல்களில் ஸ்ரீ.ல.சு.க.-லங்கா சமசமாஜக் கட்சி-கம்யூனிஸ்ட் கட்சி ஐக்கிய முன்னணியை ஆதரித்து பிரசாரம் செய்வதன் மூலம் சமூக-பொருளாதார நெருக்கடிக்கு ஒரு ஜனநாயக அரசியல் தீர்வைத் தேடியது.

ஆனால் ஐக்கிய முன்னணி அரசாங்கம் ஒரு சோசலிச செயல்திட்டத்திற்கு உறுதியளிக்கவில்லை என்பதை அது விரைவாக உணர்ந்தது, எனவே அது அரச அதிகாரத்தைக் கட்டுப்படுத்த ஒரு கிளர்ச்சி முயற்சிக்காக ரகசியமாகத் தன்னை ஒழுங்கமைத்துக் கொண்டது. ஜே.வி.பி. தலைமை சீன மற்றும் கியூப புரட்சிகளிலிருந்து உத்வேகம் பெற்றது.

இந்த இயக்கம் கீழ் நாட்டுச் சிங்கள இளைஞர்களிடையே மிகவும் பரவலாக இருந்தபோதிலும், அதன் பலமாகவும், வெற்றியை நெருங்கி வந்ததாகவும் இருந்த அதன் இரகசிய தன்மை, ஒரு வெகுஜன இயக்கமாக வளரத் தவறியமை அதன் முக்கிய பலவீனமாகவும் அமைந்தது. ஜே.வி.பி எழுச்சி புதிய அரசாங்கத்தால் இரக்கமின்றி நசுக்கப்பட்டது மற்றும் சுமார் 5,000 இளைஞர்கள் கொல்லப்பட்டனர்.