பொருளாதார நெருக்கடியின் பின்னரான பசுமைப் புரட்சியை நோக்கி

தெ.ஞாலசீர்த்தி மீநிலங்கோ

1965இல் ஆட்சியில் இருந்த ஐக்கிய தேசியக் கட்சி அரசாங்கம் பசுமைப் புரட்சியை முன்னெடுப்பதாகச் சொன்னதோடு, ஆறு விடயங்களில் குறிப்பாகக் கவனம் செலுத்தியது.

அதில்,  
(1)அதிக விளைச்சல் தரும் விதை வகைகள்.
(2) இரசாயன உரங்கள் குறித்துக் 
கடந்த கட்டுரையில் ஏனைய விடயங்களை இந்தக் கட்டுரையில் நோக்கலாம்.

(3) டிராக்டர்கள் மற்றும் பிற விவசாய இயந்திரங்கள்: இலங்கையில் நெல் உற்பத்திக்கு, 

விலங்குகளின் இழுவை சக்தியின் முக்கிய ஆதாரமாக எருமைகள் இருந்துள்ளன. இது முற்றிலும் போதுமானதாக இல்லை என்பது நிரூபிக்கப்பட்டது. உண்மையில் விவசாய முன்னேற்றத்திற்கு ஒரு கடுமையான தடையாக இது செயல்பட்டது.

1967 ஆம் ஆண்டில் எருமைகளின் எண்ணிக்கை எட்டு இலட்சம் என மதிப்பிடப்பட்டது, அதில் 20% (160,000) இழுவைக்குப் பயன்படுபவை. ஒரு நாளில் ஒரு ஏக்கரில் கால் பகுதியை ஒரு ஜோடி எருமைகளால் உழ முடியும் என்பதால், எருமைகளின் எண்ணிக்கை ஒரு நாளைக்கு கையாளக்கூடிய பரப்பளவு ஒரு முறை உழுவதற்கு 20,000 அல்லது மூன்று தடவை முழுமையான உழக்கூடிய நிலப்பரப்பு 6,667 ஏக்கராகும்.

ஒரு பருவத்தில், இந்த எண்ணிக்கையிலான எருமைகள் 266,680 ஏக்கரில் மட்டுமே வேலை செய்ய முடியும். இது மகா பருவ காலத்தில் பயிரிடப்பட்ட மொத்த விவசாய நிலப்பரப்பில் 25%க்கும் குறைவாக இருந்தது. நாட்டின் நெல் உற்பத்தியில் இந்தப் பிரச்சினை எவ்வளவு தீவிரமானது என்பதை இது தெளிவாகக் காட்டுகிறது.  இதற்கு அவசரத் தீர்வு நடவடிக்கை தேவைப்பட்டது.

இதற்கான தீர்வுகளில் ஒன்று இயந்திரமயமாக்கல். நெல் உற்பத்திக்கு டிராக்டர்கள் மற்றும் துணை உபகரணங்களின் பற்றாக்குறை இருப்பதாக விவசாய முன்மொழிவுகள் குறிப்பிட்டன. இது ஆயத்த உழவின் தரத்தைக் குறைத்து, தாமதமாக உற்பத்தி செய்வதைத் தவிர்க்க முடியாததாக ஆக்கியது.

இது விளைச்சலைக் குறைத்தது. எனவே, 1966 மற்றும் 1970க்கு இடையில் 5,000 நான்கு சக்கர டிராக்டர்களையும், ஆண்டுதோறும் 500 இரு சக்கர டிராக்டர்களையும் இறக்குமதி செய்ய முன்மொழிவுகள் பரிந்துரைத்தன.

இந்த நிலையில், அரசாங்கம் 

ரூ.64 மில்லியன் செலவில் 5,847 நான்கு சக்கர டிராக்டர்களையும், 
6 மில்லியன் ரூபாய் செலவில் 3,249 இரு சக்கர டிராக்டர்களையும் இறக்குமதி செய்ய அனுமதித்தது. கூடுதலாக, 268 கனரக டிராக்டர்கள் இறக்குமதி செய்யப்பட்டன. மே 1968இல், டிராக்டர்கள், உதிரிப்பாகங்கள் மற்றும் துணை உபகரணங்களின் இறக்குமதி திறந்த பொது உரிமத்தின் கீழ் வைக்கப்பட்டது. 

1966-67ஆம் ஆண்டு மகா பருவ காலத்தில், அம்பாறையில் 84% விவசாயிகளும், பொலன்னறுவையில் 74% விவசாயிகளும், ஹம்பாந்தோட்டையில் 73% விவசாயிகளும், வவுனியாவில் 69% விவசாயிகளும் நிலத்தை உழுவதற்கு டிராக்டர்களை மட்டுமே பயன்படுத்தினர்.

இதனால், இந்தக் காலகட்டத்தில், உலர் மண்டல நெல் உற்பத்தி கணிசமான அளவிற்கு இயந்திரமயமாக்கப்பட்டது. நீர் பம்புகளின் இறக்குமதியிலும், களையெடுக்கும் எந்திரங்கள், விதைக்கும் எந்திரங்கள், கலப்பைகள், அறுவடை எந்திரங்கள், தூசி இயந்திரங்கள் மற்றும் தெளிப்பான்கள் போன்ற பிற இயந்திர உபகரணங்களின் உற்பத்தி மற்றும் பயன்பாட்டிலும் குறிப்பிடத்தக்க அதிகரிப்பு ஏற்பட்டது.

4) விவசாய இரசாயனப் பொருட்களின் பயன்பாடு:

விவசாயத் திட்டங்கள் நெல் நோய்களின் இரசாயனக் கட்டுப்பாடு மற்றும் பூச்சிகள் மற்றும் களைகளை ஒழிப்பதில் முக்கியத்துவம் அளித்தன.

தேவைப்படும் விவசாய இரசாயனப் பொருட்களின் விலை 1965-66இல்  2 மில்லியன் இலங்கை ரூபாய்களில் இருந்து 1969-70இல் 4 மில்லியனாக உயரும் என்று அவர்கள் கருதினர். தெளிக்கும் கருவிகளை இறக்குமதி செய்வதற்கு மேலும் 3 மில்லியன் எதிர்பார்க்கப்பட்டது.

இந்த இறக்குமதிகளின் விலை கிட்டத்தட்ட இந்த நிலைகளை எட்டியது. இதன் விளைவாக விவசாயிகளால் வேளாண் வேதிப்பொருட்களின் பயன்பாடு அதிகரித்தது, இருப்பினும் சில மாவட்டங்களில் விவசாயிகளால் சில எதிர்ப்புகள் இருந்தன.

(5) விரிவாக்க சேவைகள்:

விவசாய விரிவாக்க சேவை முழு விவசாய மேம்பாட்டுத் திட்டத்திலும் பலவீனமான இணைப்பாக அமைந்தது. கிராம மட்டத்திலும் விவசாய பயிற்றுவிப்பாளர் மட்டத்திலும் விரிவாக்க அலுவலர்களின் எண்ணிக்கை குறைவாக இருந்ததால்,

அவர்கள் திறமையாக செயல்பட முடியாத அளவுக்கு பெரிய பகுதிகளை அவர்கள் உள்ளடக்கினர். இதன் விளைவாக, விவசாய விரிவாக்க சேவையின் தாக்கம் குறைவாகவே இருந்தது. நாற்று நடுதல், வரிசைகளில் நடவு செய்தல் மற்றும் முறையான களையெடுத்தல் போன்ற மேம்பட்ட விவசாய நடைமுறைகளின் நன்மைகள் போதுமான அளவு பிரபலப்படுத்தப்படவில்லை.

அதிக மகசூலை அடைவதில், நடவு செய்வது மிக முக்கியமான நடைமுறையாகும். லபுடுவாவில் நடத்தப்பட்ட பரிசோதனைகள், நடவு செய்வது மகசூலில் 30% முதல் 40% வரை அதிகரிப்பைக் கொடுத்ததாகக் காட்டுகின்றன.

விரிவாக்கப் பணிகளுக்காக வாகனங்களை இறக்குமதி செய்யும் திட்டம் நடைமுறையில் பலனளிக்கவில்லை. அதற்கு பதிலாக, “சிறப்பு குத்தகைகளாக” பெரிய நிலங்களை ஒதுக்கிய பெரிய நிறுவனங்களால் அதிக எண்ணிக்கையிலான மினிமோக் ஜீப்புகள் மற்றும் லாரி சேசிஸ் ஆகியன இறக்குமதி செய்ய அனுமதிக்கப்பட்டன.

துணை உணவுப் பயிர்களைப் பயிரிட விரும்பும் தனியார் வணிக நிறுவனங்களுக்கு ‘சிறப்பு குத்தகைகளாக’ 30,000 ஏக்கர் நிலத்தைக் குத்தகைக்கு வழங்குவதாக, ஆண்டு இலக்கை விவசாயத் திட்டங்கள் நிர்ணயித்திருந்தன.

(6) விவசாய கடன்:

1966 மற்றும் 1970க்கு இடையில் நெல் உற்பத்தியில் மொத்தம் ரூ.132 மில்லியன் முதலீடு செய்யப்பட இருந்தது. நிறுவன மற்றும் தனியார் கடன் நீண்ட காலமாக நெல் விவசாயிகளுக்குக் குறுகிய கால நிதியுதவிக்கு ஊற்று மூலமாக இருந்து வருகிறது. ஏனெனில் நெல் உற்பத்தி பெரும்பாலும் சிறிய நிலங்களில் உள்ளது.

1967 ஆம் ஆண்டில் மொத்த நெல் பரப்பளவான 1,331,231 ஏக்கராக இருந்தது. இருந்தாலும் பெரும்பான்மையான நிலங்களின் உரிமையாளர்களுக்கும் 2 ஏக்கருக்கும் குறைவான நிலமே இருந்தது.  

அதில் 60% நிலங்களைக் கொண்டிருப்போரிடம் 1 ஏக்கருக்கும் குறைவாக நிலமே இருந்தது. 2 ஏக்கருக்கும் குறைவான நெல் நிலம் ஒரு பண்ணை மையக் குடும்பத்தின் வெறும் வாழ்வாதாரத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்ய போதுமான வருமானத்தை ஈட்ட இயலாது என்று கூறப்படுகிறது.

இதன் விளைவாக, நுகர்வு மற்றும் உற்பத்தித் தேவைகள் இரண்டிற்கும் கடுமையான கிராமப்புற கடன் ஒரு உள்ளூர் அம்சமாக இருந்து வந்தது. கிராமப்புற கடன் உண்மையில் அதிகரித்து வந்தது.

1950 ஆம் ஆண்டில், 30% குடும்பங்கள் மட்டுமே கடனில் இருந்தன. மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு மற்றும் புள்ளிவிவரத் துறை கணக்கெடுப்பின்படி, 1957ஆம் ஆண்டு வாக்கில் 54% கிராமப்புற குடும்பங்கள் கடனில் இருந்தன, மேலும் கிராமப்புறத் துறையின் மொத்தக் கடன் 500 மில்லியன் ரூபாய்களாக இருந்தது,

இதில் அண்ணளவாக 245 மில்லியன் ரூபாய்கள் வர்த்தகர்கள் மற்றும் தொழில்முறை வட்டிக்காரர்கள் போன்ற வட்டிக்கு கடன்பட்ட ஆதாரங்களுக்குச் செலுத்த வேண்டியிருந்தது. 1969ஆம் ஆண்டு கணக்கெடுப்பின்படி, 54% கிராமப்புற குடும்பங்கள் இன்னும் கடனில் இருந்தன,

மேலும், 70% க்கும் அதிகமான கடன் தனியார் மூலங்களுக்குச் செலுத்த வேண்டியிருந்தது. இந்த சூழ்நிலையில், கிராமப்புறத் துறையில் கடன் தேவை என்ற நீண்டகால தேவை உணரப்பட்டது.

1948 முதல் பல்வேறு அரசாங்கங்கள் விவசாயக் கடன் வழங்கும் கொள்கையைப் பின்பற்றி வருகின்றன. அவை எப்போதும் கூட்டுறவுச் சங்கங்கள் மூலமாகவே வழங்கப்பட்டன. கால்நடைகள், பொருட்கள் மற்றும் இயந்திரங்கள் வாங்குவதற்கும் வேலைச் செலவுகளுக்கும் நீண்ட, நடுத்தர மற்றும் குறுகிய காலக் கடன்கள் கிடைக்க வழி செய்யப்பட்டுள்ளன.

1948 மற்றும் 1965க்கு இடையில், கூட்டுறவுச் சங்கங்களால் உறுப்பினர் விவசாயிகளுக்கு வழங்கப்பட்ட கடன் மொத்தம் 251 மில்லியன் ரூபாய்களாகும், அதில் 200 மில்லியன் ரூபாய் வசூலிக்கப்பட்டு மீதமுள்ள தொகை அறவிடமுடியாக் கடனானது.

செப்டம்பர் 1967இல் அரசாங்கம் புதிய விவசாயக் கடன் திட்டத்தைத் தொடங்கியது. இதன் மூலம் விவசாய சேவைகள் துறைக்குப் பதிலாக மக்கள் வங்கி மூலம் கூட்டுறவுச் சங்கங்களுக்கு அரசாங்கக் கடன் வழங்கப்பட்டது. மக்கள் வங்கி கூட்டுறவுச் சங்கங்களுக்கு 9% வட்டியிலும், சங்கங்கள் அவற்றின் உறுப்பினர்களுக்கு 12% வட்டியிலும் கடன் வழங்கியது.