ஒரு கையை இழந்தும் குழந்தையை காப்பாற்றிய மாணவி

கம்பளை-நுவரெலியா பிரதான வீதியில் கொத்மலை பொலிஸ் பிரிவின் கரடி எல்ல பகுதியில் கவிழ்ந்த பேருந்தின் இடிபாடுகளுக்கு அடியில் புதைந்த ஒரு தாய், தனது உயிருக்கு ஆபத்து இருப்பதை அறிந்தும், தனது கைக்குழந்தையை கைவிடவில்லை.  அக்கறையும் பாசமும்  அவரது சொந்த உயிரை விட  குழந்தையின் மீது அதிகமாக இருந்தது. அந்தத் தாய் ஒரு பெண் என்பதால், இத்தகைய பெண்களின் இதயங்கள் தங்கள் குழந்தைகளைப் பார்க்கும் போதெல்லாம், அவர்கள் ஆபத்தில் இருக்கும் போதெல்லாம் உருகும்.

அதேபோல், கதிர்காமத்தில் இருந்து குருநாகலையை நோக்கி பயணித்த போது, ஞாயிற்றுக்கிழமை (11) அதிகாலை 4.30 மணியளவில் கவிழ்ந்த கதிர்காம பேருந்தில் இருந்த வயம்ப பல்கலைக்கழக மாணவியின் தோள்பட்டையில் கை தொங்கிக் கொண்டிருந்தது, ஆனால் மக்கள் அவர்களை மீட்க வரும் வரை பேருந்தில் சிக்கிய ஆறு மாத குழந்தையை ஒரு கையால் பிடித்துக் கொண்டிருந்ததாக ஒரு கதை வெளியாகியுள்ளது.

வயம்ப பல்கலைக்கழகத்தில் பயிர் மேலாண்மை பீடத்தில் இரண்டாம் ஆண்டு படிக்கும் மாணவி நிஷானி நாமல் ரத்நாயக்க. பதுளை, ஹிந்தகொடவைச் சேர்ந்த நிஷானி, பல்கலைக்கழகத்திற்கு திரும்புவதற்காக கதிர்காமத்திலிருந்து இரவில் வரும் இந்தப் பேருந்தில்  க பண்டாரவளையில்  இரவு 1:30 மணிக்குப் பயணம் தொடங்கியதாக கூறுகிறார்.

அவள் இரண்டாம் ஆண்டு தேர்வுகளுக்காக பல்கலைக்கழகத்திற்கு திரும்புவதற்காக வீட்டை விட்டு வெளியேறி இருந்தாள்.

இந்த சம்பவம் குறித்து இந்த மாணவியின் தாயார் சுரங்கி ரத்நாயக்க கூறியதாவது:

"எனக்கு இரண்டு மகள்கள். இது மூத்த மகள். பல்கலைக்கழகம் செல்வதற்கு முன்பு, அவள் கண்டி- குண்டசாலையில் உள்ள விவசாய தொழில்நுட்ப நிறுவனத்தில் சேர்ந்து மூன்று ஆண்டுகள் படித்தாள். பின்னர் அவள் வயம்ப பல்கலைக்கழகத்தில் சேர்ந்தாள்.

பேருந்து கவிழ்ந்த நாளில், என் கணவர் தனது மகளுடன் சென்றார். பதுளையில் இருந்து, நாங்கள் கொழும்பு செல்லும் பேருந்தில் பண்டாரவளைக்குச் சென்றோம், அங்கிருந்து மகள் கதிர்காமத்தில் இருந்து வந்த பேருந்தில் ஏறினாள். அன்று பேருந்து தாமதமாக வந்தது. நாங்கள் மகளைப் பேருந்தில் ஏற்றியபோது, ​​அவளுடைய மற்றொரு பல்கலைக்கழக தோழி வெலிமடையில் இருந்து ஏறுவாள். இருவரும் செல்வதால் நாங்கள் பயப்படவில்லை. நாங்கள் வீட்டுக்குத் திரும்பிவிட்டோம்.

கணவர் தனது மகளை பேருந்தில் இறக்கி விட்ட பிறகு, நாங்கள் தூங்கச் சென்றோம். காலை ஏழு மணி அளவில் எனக்கு ஒரு அழைப்பு வந்தது. பேசியவர்கள், தாங்கள் பயணித்த பேருந்து விபத்தில் சிக்கியதாக கூறினார். மகள் பற்றி கவலைப்பட தேவையில்லை. தயவுசெய்து எந்த கவலையும் இல்லாமல் கம்பளை மருத்துவமனைக்கு செல்லுங்கள். மகள் இப்போது கொத்மலை மருத்துவமனையில் இருக்கிறாள். இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல அவனை கம்பளை அனுப்பிடுவோம்னு சொன்னாங்க.

அந்த சம்பவத்தைப் பற்றி நாங்கள் கவலைப்பட்டதால், அழைப்பு விடுத்த நபர் என் மகளுக்கு தொலைபேசியைக் கொடுத்தார். என் மகள் எங்களை அழைத்து, "அம்மா, எனக்கு வேறு எந்த காயங்களும் இல்லை" என்றாள்.

நாங்கள் விரைவாக பதுளையில் இருந்து கண்டிக்குச் செல்லும் பேருந்தில் ஏறி கம்பளை மருத்துவமனைக்கு வந்தடைந்தோம். "நான் இப்போது என் மகளுடன் இருக்கிறேன்."

அந்தக் கொடூரமான சம்பவத்தை நிஷானி ரத்நாயக்க பின்வருமாறு விவரித்தார்.

"நான் பேருந்தின் நடுவில் அமர்ந்திருந்தேன். திடீரென்று, பேருந்து சாய்ந்து கவிழ்ந்து புரள தொடங்கியது. சுமார் இரண்டு தடவைகள் புரண்டதன் பிறகு, நான் வெளியே தூக்கி எறியப்பட்டேன். பின்னர் நான் ஒரு உலோகக் குவியலில் சிக்கிக்கொண்டேன். என் தலை ஏதாவது தாக்கும் என்று பயந்து, நான் சுருண்டு விழுந்து என் தலையைக் கீழே திருப்பினேன்."

பேருந்து கவிழ்ந்து நின்ற பிறகு, நான் எழுந்திருக்க முயற்சித்தேன். என் உடல் சிலிர்த்து கொண்டிருந்தது. என்னால் கையை உயர்த்த முடியவில்லை. என் வலது கை ஆடுவது போல் உணர்ந்தேன். நான் என் இடது கையால் வயிற்றைத் தடவி கொண்டே பேருந்தின் முன்பக்கத்தை நோக்கி நடந்து கொண்டிருந்தபோது, ​​ஒரு இடத்தில் உரிமத் தகடு கழன்று விழுந்திருப்பதை கண்டேன். நான் அங்கிருந்து வெளியே வந்தேன்.

அப்போது பேருந்தில் இருந்த ஒருவர் ஒரு சிறு குழந்தையை சுமந்து கொண்டு வந்தார். அந்தக் குழந்தைக்கு உரிமையாளர் இல்லை. இந்தக் குழந்தையைப் பார்த்துக் கொள்ளச் சொன்னார்.

நான் சொன்னேன், என் கை இல்லாமல் என் கையை உயர்த்த முடியாது என்று. அந்தக் குழந்தையை நினைத்து எனக்கு மிகவும் வருத்தமாக இருந்தது.

நான் தரையில் அமர்ந்தேன். குழந்தையைத் தாங்கி வந்த நபர் குழந்தையை என் மடியில் வைத்தார். நான் என் இடது கையால் குழந்தையை அணைத்துக் கொண்டேன்.

வெளிச்சம் படிப்படியாக வந்தது. குழந்தையை வலியால் அழ விடாமல் என் கைகளில் ஏந்திக் கொண்டேன். நுவரெலியாவில் குளிராக இருந்தாலும், என் அரவணைப்பிற்காக அந்தக் குழந்தை என்னிடம் அணைத்துக் கொண்டது. நான் சுமார் 45 நிமிடங்கள் அப்படித்தான் இருந்திருக்க வேண்டும்.

பொலிஸாரும் உள்ளூர்வாசிகளும் வந்து எங்களை தெருவுக்கு அழைத்துச் சென்றனர். குழந்தையும் நானும் கொத்மலை மருத்துவமனைக்கு கொண்டுவரப்பட்டோம். இந்தக் குழந்தையின் தாயைக் கண்டு பிடிக்கச் சொன்னேன். அவர்கள் குழந்தையை எடுத்துக் கொண்டார்கள். பின்னர் நானும் இன்னும் சிலரும் ஆம்புலன்ஸ் மூலம் கம்பளை மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டோம்.

  கம்பளைக்குக் கொண்டுவரப்பட்ட நோயாளிகளில், வேறு யாரும் இல்லாமல் தவித்த ஒரு சிறு குழந்தைக்கு, கம்பளை மருத்துவமனையின் மருத்துவர்களும் ஊழியர்களும் தேவையான பராமரிப்பை வழங்கினர். பேராதனையில் உள்ள சிறிமாவோ பண்டாரநாயக்க குழந்தைகள் மருத்துவமனைக்கு கொண்டு செல்வதற்காக அவர்கள் குழந்தையை ஒரு தள்ளுவண்டியில் கொண்டு வந்தனர்.

காயமடைந்தவர்களை பற்றிய தகவல்களைச் சேகரித்துக் கொண்டிருந்த ஒரு காவல்துறை அதிகாரி, குழந்தையின் பெயர் மற்றும் பாதுகாவலர் குறித்துக் கேட்டார், ஆனால் அது குறித்து எதுவும் இல்லாததால், அங்கிருந்த செவிலியர் குழந்தைக்கு வழங்கப்பட்ட மருத்துவமனை எண்ணை மட்டுமே வழங்கினார்.

இதைப் பற்றி நான் பல்கலைக்கழக மாணவியிடம் சொன்னபோது, ​​"குழந்தை இருந்தால் அது பெரிய விஷயம். கவிழ்ந்த பேருந்துக்கு அருகில் நான் குழந்தையைப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தபோது, ​​எல்லோரும் அந்தக் குழந்தை என்னுடையது என்று நினைத்தார்கள்" என்றாள்.

இந்த பேருந்து விபத்தில் இருபத்தி இரண்டு பயணிகள் இறந்தனர் மற்றும் காயமடைந்த ஐம்பத்தைந்து பேர் ஐந்து மருத்துவமனைகளில் அனுமதிக்கப்பட்டுள்ளனர். காயமடைந்த 28 பேர் கம்பளை போதனா மருத்துவமனைக்கு அனுப்பப்பட்டனர்.

இந்த மக்கள் அனைவரின் நலனையும் விசாரிக்க பிரதமர் ஹரிணி அமரசூரிய அங்கு வந்திருந்தார். மாணவியிடம் நீண்ட நேரம் விசாரித்தார், மேலும் அவரது முயற்சிகளுக்கு நன்றி தெரிவித்தார்.

'ஒரு குழந்தை யாரைச் சேர்ந்ததாக இருந்தாலும் சரி, அது குழந்தைதான்' என்பதை உறுதிப்படுத்த இந்த சம்பவம் அனைவருக்கும் ஒரு எடுத்துக்காட்டு.