கல்வி விற்கப்படும் ஒரு பண்டமல்ல என்பதை நினைவில் கொள்க

ஒரு நாட்டின் பயணத்தின் திசையை மாற்றும் தீர்க்கமான காரணி கல்விதான். இந்தக் காரணத்திற்காக, கிட்டத்தட்ட ஒவ்வொரு அரசாங்கமும் கல்விக்கான குறிப்பிட்ட திட்டங்களைத் தயாரித்து, அதன் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் கணிசமான தொகையை அதற்காக ஒதுக்குகிறது. இது எதிர்காலத்தில் ஒரு முதலீடாக இருப்பதால் இது செய்யப்படுகிறது.

கல்வித் துறையைப் போல, கடுமையான நெருக்கடியில் சிக்கியிருக்கும் எந்தவொரு துறையும் இலங்கையில் இல்லை. கல்வியை மாற்றுவதற்காக மேற்கொள்ளப்பட்ட சீர்திருத்தங்கள் சில நேரங்களில் ஆபத்தானவை. மோதல்கள் மற்றும் முரண்பாடுகள் காரணமாகக் கல்வியும் ஸ்தம்பித்துள்ளது என்பதைக் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும்.

நாட்டில் நெருக்கடி நிலைமை, மோதல்கள் மற்றும் தொற்றுநோய் சூழ்நிலைகள் போன்ற காரணிகளால் இலங்கையில் கல்வித் துறை பல முறை சரிந்துள்ளது என்பது ஓர் உண்மை. 1971 போராட்டக் காலம், 1988-89 போராட்டக் காலம், வடக்கு, கிழக்கு போர், கொரோனா தொற்றுநோய் போன்ற காரணிகளால் நமது நாட்டில் கல்வியின் எதிர்காலம் பல ஆண்டுகளாகப் பின்னுக்குத் தள்ளப்பட்டுள்ளது என்பது மறுக்க முடியாத உண்மை.

வரும் ஆண்டிற்கான கல்வி அமைச்சினால் வெளியிடப்பட்ட ஒரு கணக்கெடுப்பு அறிக்கையில், பாடசாலைகளுக்குச் செல்லும் மாணவர்களின் எண்ணிக்கையில் ஏற்பட்ட குறைவு குறித்த தரவுகள் வெளியாகியுள்ளன. ஐம்பதுக்கும் குறைவான மாணவர்களைக் கொண்ட ஒரு தேசியப் பாடசாலையும் இருப்பதாகக் கூறப்பட்டது.

இதுபோன்ற ஒரு சூழ்நிலை எப்படி ஏற்பட்டது? இந்த வழியில் ஒரு பாடசாலை முறை எவ்வாறு பராமரிக்கப்பட்டது? இந்த விஷயங்களை ஆழமாக ஆராய வேண்டும்.
ஆட்சிக்கு வந்த கிட்டத்தட்ட ஒவ்வோர் அரசாங்கமும் கல்வித் துறையில் பல்வேறு சோதனை சீர்திருத்தங்களைச் செயல்படுத்தியுள்ளன, ஆனால் அவை நேர்மறையான முடிவுகளைத் தந்தனவா இல்லையா? அதை மறுபரிசீலனை செய்ய வேண்டும். சில அரசாங்கங்கள் பாடசாலை மாணவர்களை ஆய்வக எலிகளாகக் கருதி கல்வி சீர்திருத்தங்களைச் செயல்படுத்தின. 

கல்வி அமைச்சகம் மற்றும் யுனெஸ்கோ போன்ற நிறுவனங்கள் கல்வி குறித்து பல்வேறு ஆராய்ச்சி ஆய்வுகளை நடத்தி கல்வியின் தரத்தை மேம்படுத்துவதற்கான திட்டங்களை சமர்ப்பித்திருந்தாலும், இலங்கை சமூகத்தில் இவற்றை செயல்படுத்துவதில் நடைமுறை சிக்கல்கள் எழுகின்றன.  

கல்விச் செலவினங்களில் அரசாங்கத்தின் குறைப்பு, பாடசாலைகளுக்கு வழங்கப்படும் பௌதீக வசதிகளில் கட்டுப்பாடுகள், ஆசிரியர் பற்றாக்குறையை நிவர்த்தி செய்யத் தவறியது, புதிய ஆசிரியர்களை நியமிக்க முறையான தேசிய திட்டம் இல்லாதது ஆகியவையே இதற்குக் காரணமாகும். 

தற்போது, ​​இலவசக் கல்வி பெயருக்கு மட்டுமே வரையறுக்கப்பட்ட ஒரு சூழ்நிலை உருவாக்கப்பட்டு வருகிறது. தனியார் கல்வியின் திறப்பு மற்றும் அதன் வாய்ப்புகள் அதிகரித்து வருவதால், மாணவர்கள் தேசிய கல்வி முறையிலிருந்து தங்களைத் தூர விலக்கிக் கொள்ளும் போக்கைக் காணலாம். ஆரம்பத்திலேயே அதை ஒரு பிரச்சனையாகக் கண்டறிந்து அதற்கான தீர்வுகளை வகுப்பது அதிகாரிகளின் பொறுப்பாகும்.

போட்டித்தன்மை வாய்ந்த கல்வி முறையைக் கொண்டிருப்பதில் தவறு இருப்பதாக இது அர்த்தப்படுத்துவதில்லை. ஆனால் கல்வி என்பது விற்கப்படும் ஒரு பண்டமல்ல என்பதையும் நினைவில் கொள்ள வேண்டும்.