புதிய சமத்துவமின்மையும் திட்டமிடல் கோளாறுகளும்

 

தெ. ஞாலசீர்த்தி மீநிலங்கோ

1973 ஆம் ஆண்டில், ஏழைகளாக இருந்த 40% பேர் தேசிய வருமானத்தில் 15.05% மட்டுமே பெற்றனர், அதே நேரத்தில் பெரும் பணக்காரரான 10% பேர் 30% ஐப் பெற்றனர். வருமானத்தில் மிகப்பெரிய அதிகரிப்பு நடுத்தர வருமானக் குழுக்களால் - வெற்றிகரமான விவசாயிகள், வணிக ஊழியர்கள் மற்றும் சில அரசு ஊழியர்களால் - பெறப்பட்டதாகத் தெரிகிறது. இவை அதிகரித்து வரும் வேலையின்மை, வேகமான பணவீக்கம் மற்றும் பொருளாதார நடவடிக்கைகளின் சரிவு நிலைகள் ஆகியவற்றினை தரவுகளுக்கு அப்பால் விளக்கிய ஒரு புள்ளிவிபரமாகும்.

வரி விடுமுறைகளை அனுபவித்து, மாற்றத்தக்க ரூபாய் கணக்குகளுக்கு உரிமையுள்ள ஏற்றுமதித் தொழில்களை நிறுவுதல் என்ற அரசாங்கத்தின் கொள்கையால் உருவாக்கப்பட்ட புதிய மிகை வருமானங்கள், 1973 ஆம் ஆண்டுக்குள் அடையப்பட்ட வருமான ஏற்றத்தாழ்வுகளின் சிறிய அளவை அழித்தது மட்டுமல்லாமல், நாடு இதுவரை கண்டிராத வருமானத்திலும் செல்வத்திலும் மிகப்பெரிய பிளவுகளை உருவாக்கியது. இந்த ஏற்றுமதி நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்ட சிலர், மூன்று ஆண்டுகளுக்குள் முன்னோடியில்லாத அளவில் செல்வத்தை குவித்தனர்.

மத்திய வங்கியின் பொருளாதார ஆராய்ச்சி இயக்குனர் டாக்டர் எச்.என்.எஸ். கருணாதிலகே கூறியது போல்:“புதிய உற்பத்தித் துறையின் வளர்ச்சி வருமான விநியோகத்தில் இரட்டை விளைவை ஏற்படுத்தியுள்ளது. இவை வேலைவாய்ப்பை வழங்கியுள்ளன. மறுபுறம், தொழில்துறை வளர்ச்சி வருமானம் மற்றும் செல்வ ஏற்றத்தாழ்வுகளை அதிகரிக்கச் செய்துள்ளன. மிகவும் கவர்ச்சிகரமான வரி மற்றும் பிற நிதி சலுகைகளால் பயனடைந்த ஒரு புதிய வகை வணிகர்கள் உருவாகியுள்ளனர். இந்த வணிகர்கள் குறுகிய காலத்தில் குவிக்க முடிந்த செல்வம், பல சந்தர்ப்பங்களில், நூறு ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக தோட்டப் பொருளாதாரத்துடன் இணைக்கப்பட்ட மக்களின் மரபுவழி செல்வம் மற்றும் வளங்களை விட அதிகமாக உள்ளது".
 
புதிய சமத்துவமின்மைக்கான மற்றொரு ஆதாரம் ஜூலை 1972 இல் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட மாற்றத்தக்க ரூபாய் கணக்குத் திட்டம் ஆகும், இது இரத்தினக் கற்கள் மற்றும் பாரம்பரியமற்ற ஏற்றுமதிகளிலிருந்து கிடைக்கும் வருவாய்களுக்குப் பயன்படுத்தப்பட்டது. இந்த ஏற்றுமதியாளர்கள் ஏற்றுமதி வருவாயின் மதிப்பில் 25% ஐ  FEEC (Foreign Exchange Entitlement Certificate)  மாற்று விகிதத்தில் மாற்றத்தக்க ரூபாய் கணக்கிற்கு ( CRA- Convertible Rupee Accounts ) வரவு வைக்க உரிமை பெற்றனர். இந்தப் பணத்தை எந்தவொரு பொருட்களையும் (ஆடம்பரப் பொருட்கள், மோட்டார் வாகனங்கள் போன்றவை உட்பட) இறக்குமதி செய்யப் பயன்படுத்தலாம், பின்னர் உரிமையாளர்கள் இறக்குமதி செய்யப்பட்ட விலையை விட பல மடங்கு அதிகமாக விற்கலாம்.

இவ்வாறு, 1976 ஆம் ஆண்டின் இறுதியில், ஒட்டுமொத்த CRA வரவுகள் 2,489 ஏற்றுமதியாளர்களால் மட்டுமே ரூ.420 மில்லியனாக இருந்தன. இந்தத் தொகையில், ரூ.247 மில்லியன் இரத்தினக் கற்கள் ஏற்றுமதியாளர்களாகப் பதிவுசெய்யப்பட்ட 790 பேரால் மட்டுமே ஈட்டப்பட்டது. இந்த 790 பேரில், இரத்தினக் கற்கள் ஏற்றுமதியில் 50% 15 ஏற்றுமதியாளர்களால் மட்டுமே செய்யப்பட்டது. இதனால், 4 ஆண்டுகளில் 15 ஏற்றுமதியாளர்களால் சுமார் ரூ.125 மில்லியன் CRA பணம் ஈட்டப்பட்டது. பெரும்பாலான CRA  இரத்தின ஏற்றுமதியாளர்கள், எகனாமிக் ரிவியூ சுட்டிக்காட்டியது போல, “பாரம்பரியமாக இரத்தின வர்த்தகத்துடன் தொடர்புடையவர்கள் அல்ல". இதைத் தெளிவுபடுத்திய எகனாமிக் ரிவியு (செப்டெம்பர் 1977) இவ்வாறு எழுதியது:

'உதாரணமாக, ஆகஸ்ட் 1977 வரை அனைத்து இரத்தின ஏற்றுமதிகளிலும் 40% க்கும் அதிகமான பங்கைக் கொண்ட ஐந்து முன்னணி ஏற்றுமதியாளர்கள், வர்த்தகத்தில் புதியவர்கள். அவர்கள் CRA பணத்தின் பலன்களைப் பெறுவதற்காக மட்டுமே இரத்தினங்களை வாங்குவதாகக் கூறப்படுகிறது. இந்த முக்கிய ஏற்றுமதியாளர்கள் மிகவும் சுவாரஸ்யமான வகைகளில் அடங்குவர். அவர்கள் பழைய தோட்ட நடவடிக்கைகளுடன் பிணைக்கப்பட்டவர்களோ அல்லது 1960களின் புதிய இறக்குமதி-மாற்று தொழிலதிபர்களோ அல்ல. அவர்கள் ஊக வணிகர் அல்லது சட்ட வகைப்படுத்தலை மீறுபவர்கள். இந்த CRA பரிமாற்றம் மற்ற வணிக முயற்சிகளுக்கான உபகரணங்களை இறக்குமதி செய்ய அல்லது உள்நாட்டில் அவற்றின் மதிப்பை விட பல மடங்கு அதிகமாக விற்கப்படும் ஆடம்பர மற்றும் அரை-ஆடம்பர பொருட்களை இறக்குமதி செய்ய பயன்படுத்தப்படுகிறது, அல்லது மாற்றத்தக்க ரூபாய்கள் உண்மையான உரிமையாளர்களுக்கு அதிக லாபத்தில் அதிகாரப்பூர்வமற்ற முறையில் கைமாறுகின்றது. இருப்பினும், இந்த புதிய ஏற்றுமதியாளர்களில் சிலருக்கு இரத்தினங்கள் அல்லது இரத்தின வர்த்தகம் பற்றி சிறிதளவு அறிவும் இல்லை, எனவே அவர்கள் வாங்கிய கற்களுக்கு அதிக விலையை செலுத்தினர். கற்களில் கணிசமான இழப்பை கூட சந்திக்கத் தயாராக இருந்த பிற ஏற்றுமதியாளர்கள் இருந்தனர், இதனால் பெறப்பட்ட மாற்றத்தக்க ரூபாயை விற்கலாம் அல்லது வேறு ஒருவருக்கு பொருட்களை இறக்குமதி செய்து, பரிவர்த்தனையில் இன்னும் இலாபம் ஈட்டலாம் என்று நியாயப்படுத்தினர். குறைந்தபட்சம் 200 முதல் 300% வரை. ஏற்றுமதியாளர்கள் அதிகாரப்பூர்வ வழிகள் மூலம் இரத்தினங்களை அனுப்பி, அவர்களின் CRA உரிமையைப் பெற்று, பின்னர் மீண்டும் ஏற்றுமதிக்காக அதேஇ ரத்தினங்களை நாட்டிற்குள் கடத்தியதற்கான சான்றுகள் கூட இருந்தன. மாற்றத்தக்க ரூபாய்களின் ஈர்ப்பு மிகவும் பெரியதாகக் கூறப்பட்டது."

ஒரு சிலரின் கைகளில் வருமானம் குவிந்ததன் மற்றொரு விளைவு, பெறுநர்களின் தரப்பில் வெளிப்படையான நுகர்வு ஆகும். 'கொழும்புக்குள் சமீபத்திய ஆண்டுகளில் குறிப்பிடத்தக்க செலவினங்களின் அறிகுறிகள் அதிகமாகத் தெரிந்துள்ளன. கொழும்பின் குடியிருப்புப் பகுதியின் மையப்பகுதியில் உள்ள மிக உயர்ந்த நில மதிப்புகள் இரு மடங்கிற்கும் மேலாக அதிகரித்துள்ளன. இதற்கு நேர்மாறாக, நன்மைகள் இறுதி உற்பத்தியாளர்களுக்கு, அதாவது இரத்தினக் குழிகளில் வேலை செய்பவர்களுக்கும், இரத்தினக் கற்களை வெட்டுவதில் கைவினைஞர்களுக்கும் சென்றடைந்ததாகத் தெரியவில்லை" என்று எகனாமிக் ரிவியு தனது கட்டுரையில் குறிப்பிடுகிறது.

அரசாங்கத்தின் ஐந்தாண்டுத் திட்டம் (1972-1976) நவம்பர் 1971 இல் வெளியிடப்பட்டது. பிரதமர் திருமதி பண்டாரநாயக்க தனது முன்னுரையில் இவ்வாறு எழுதினார்:
'இது ஒரு கடுமையான சமூக மற்றும் பொருளாதார நெருக்கடியின் போது வழங்கப்படுகிறது. பல ஆண்டுகளாக பொருளாதாரத்தில் புரையோடிப் போயுள்ள வேலையின்மை பிரச்சினை இப்போது தீர்வுக்காகக் கூக்குரலிடுகிறது. தவறான, குறுகிய பார்வை கொண்ட பொருளாதாரக் கொள்கைகள் நமது உள்நாட்டு, வெளிநாட்டு தேசியக் கடனில் பெரும் அதிகரிப்புக்கு வழிவகுத்தன, அதே நேரத்தில் நாட்டின் முக்கிய பிரச்சினைகளை தீர்க்காமல் விட்டுவிட்டன. நமது நாடு எப்போதும் ஏழையாகவே இருக்க வேண்டுமா? நமது இளைஞர்கள் எப்போதும் வாழ்வாதாரத்திற்கான வழிகளைப் பெறுவதற்கும், சமூகத்திற்கு தங்கள் பங்களிப்பைச் செய்வதற்கும் வாய்ப்பு இல்லாமல் இருக்க வேண்டுமா? நமது நாடு வளமான மண், ஏராளமான இயற்கை வளங்கள், படித்த மக்கள்தொகையால் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டுள்ளது. இருப்பினும், நமது உணவு உட்பட்ட அத்தியாவசியத் தேவைகளுக்காக நாம் மற்ற நாடுகளைச் சார்ந்துள்ளோம். நிலமும் உழைப்பும் செயலற்ற நிலையில் இருக்கும்போது, அடுத்த கப்பல் துறைமுகத்திற்கு வரும் வரை காத்திருக்கிறோம். நமது தொழிற்சாலைகள், விசைத்தறிகள், கைத்தறிகள் பயன்படுத்தப்படாமல் இருக்கும்போது நாம் நமது துணிகளை இறக்குமதி செய்கிறோம். மேலும் மோசமான விஷயம் என்னவென்றால், எதிர்கால சந்ததியினர் செலுத்த வேண்டிய கடனுக்காக நாம் இதையெல்லாம் செய்கிறோம். நமது பிரச்சினைகளின் தன்மையைப் புரிந்து கொள்ளத் தவறியதும், தெளிவாக வரையறுக்கப்பட்ட குறிக்கோள்களின்படி நமது வளங்களை ஒழுங்கமைக்கத் திட்டமிடத் தவறியதும்தான் இந்த நாட்டை இன்றுள்ள ஒரு உதவியற்ற சூழ்நிலையில் ஆழ்த்தியுள்ளது. எனவே பொருளாதாரக் கொள்கைகளில் கடுமையான மாற்றம் அவசியமாகிவிட்டது".

இவ்வளவு முற்போக்கான தூரநோக்குடன் முன்மொழியப்பட்ட ஐந்தாண்டுத் திட்டத்திற்கு என்ன நடந்தது என்பதை இதற்கு முந்தைய கட்டுரைகளில் நாம் பார்த்தோம். நுல்ல கொள்கைகள் மோசமான வழிமுறைகளில் அரைகுறை அறிஞர்களுடன் செயற்படுத்தப்பட்டால்  என்ன நிகழும் என்பதற்கு 1971 முதல் 1976 வரையான சிறிமா பண்டாரநாயக்கவின் அரசாங்கம் நல்லதொரு எடுத்துக்காட்டு.

அரசாங்கத்தின் இந்தச் செயற்பாடுகளால் பொருளாதாரம்; படுமோசமான நெருக்கடியில் மூழ்கியது. வெளிநாட்டு மற்றும் உள்நாட்டுக் கடன்கள் மற்றும் வேலையின்மை எவ்வளவு அதிகரித்தன, விலைகள் உயர்ந்தன, உற்பத்தி சரிந்தது, மக்கள் ஏராளமான தியாகங்களைச் செய்தார்கள். இதற்குக் காரணமான ஐந்தாண்டுத் திட்டத்தின் தோல்வி விரிவான மீளாய்வை வேண்டி நிற்கிறது.