1960களில் ஏற்றுமதித் தொழிற்றுறைக் கோளாறுகள்

தெ.ஞாலசீர்த்தி மீநிலங்கோ

1960களில் அரசாங்கம் விரிவான இறக்குமதிக் கட்டுப்பாட்டு முறையை உருவாக்கத் தொடங்கியதிலிருந்து, இலங்கையின் பொருளாதார அனுபவத்தின் அடிப்படை அர்த்தத்தைக் கண்டறிவது அவசியம் என்பதை உணர்த்துகின்றது. 

ஏனெனில் இவ்வாறானதொரு செயற்பாட்டை முன்னெடுக்கும் எந்தவொரு முயற்சியும், எதிர்காலத்தில் இலங்கைக்கு என்ன காத்திருக்கிறது என்பதைப் பற்றிய ஒரு கருத்தாக உருவாகியிருக்க முடியும்.

ஆனால் துரதிர்ஷ்டமாக  அவ்வாறானதொரு முயற்சியை இலங்கை முன்னெடுத்திருக்கவில்லை.  1946-60களின் அபிவிருத்தி அனுபவம், குறிப்பாக 1940களில் பொருளாதாரச் சூழலில் ஏற்பட்ட அடிப்படை மாற்றங்களின் விளைவாக, முந்தைய நூறு ஆண்டுகளிலிருந்து அடிப்படையில் வேறுபட்டது.

இருப்பினும், 1960களில் பொருளாதார வளர்ச்சிக்கான சூழல் 1950களில் இருந்ததை விட ஓரளவுக்கு வேறுபட்டது. இறுக்கமான இறக்குமதி கட்டுப்பாடு இலங்கையின் பொருளாதாரத்தின் நிரந்தர அம்சமாக மாறிவிட்டது

என்று நம்புவதற்குக் காரணம் உள்ளது. 1961இல் ஆரம்பத்தில் கடினப்படுத்தப்பட்டதிலிருந்து பரிமாற்றக் கட்டுப்பாடு மற்றும் இறக்குமதி கட்டுப்பாடு இரண்டும் படிப்படியாக இறுக்கப்பட்டுள்ளன.

உதாரணமாக, 1962இல், தனிநபர் உரிமத்திற்கு உட்பட்ட மொத்த இறக்குமதிகளின் சதவீதம் 1961 இறக்குமதி மசோதாவில் 17 சதவீதத்திலிருந்து 48 சதவீதமாக உயர்த்தப்பட்டது. 1963 இறுதியில் பாதுகாப்பு 60 சதவீதமாக நீட்டிக்கப்பட்டது. 

இந்தக் கட்டுப்பாடுகள் வரும் ஆண்டுகளில் ஓரளவு தளர்த்தப்பட்டாலும், ஒரு நூற்றாண்டுக்கும் மேலான நவீன பொருளாதார வளர்ச்சியின் போது இலங்கை அனுபவித்த இறக்குமதிகளின் இலவச ஓட்டங்களுக்கு எதிர்காலத்தில் மீண்டும் ஒருபோதும் வாய்ப்பில்லை என்றே கருதப்பட்டது.

ஏனெனில், கட்டற்ற இறக்குமதி நாட்டின் பொருளாதாரத்திற்கு விளைவித்த சேதம் அத்தனையது. ஆனாலும், இலங்கை அதே தவறை 1977இல் மீண்டும் இழைத்தது என்பது வேறுகதை. அதைப் பின்பு பார்க்கலாம்.  

இலங்கையின் அதிகரித்து வரும் மக்கள்தொகை, ஏற்றுமதி உற்பத்தியில் ஏற்படும் மெதுவான அதிகரிப்பு மற்றும் ஏற்றுமதி விலைகளின் சாதகமற்ற போக்கு ஆகியவற்றுடன் இணைந்து, தீவின் மக்கள்தொகையின் அனைத்து இறக்குமதித் தேவைகளையும் பூர்த்தி செய்யத் தோட்ட விவசாயம் மீண்டும் ஒருபோதும் போதுமான ஏற்றுமதி வருமானத்தை உருவாக்கும் என்பது மிகவும் சாத்தியமற்றது.

எப்படியிருந்தாலும், மற்றொரு ஏற்றுமதி ஏற்றத்தின் அடிப்படையில் சிந்திப்பது கற்பனையில் ஈடுபடுவதாகும்.இக்காலப்பகுதியில் இலங்கையின் அனைத்து முக்கிய பாரம்பரிய ஏற்றுமதிகளுக்கும் கணிக்கப்பட்ட உலக விலை கீழ்நோக்கியே இருந்தன. இலங்கைக்குள் இறக்குமதிகள் வருவதைக் காலவரையின்றி இறுக்கமாகக் கட்டுப்படுத்துவது அவசியமாக இருந்தது.

கடுமையான இறக்குமதி கட்டுப்பாட்டின் இந்த சாத்தியமான தொடர்ச்சியே 1960களை 1950களில் இருந்து வேறுபடுத்திக் காட்டியது. இறக்குமதி கட்டுப்பாடுகள் இலங்கைக்குள் நுகர்வு மற்றும் உற்பத்தியில் விளைவுகளை ஏற்படுத்தின.
நுகர்வுப் பக்கத்தில், கட்டுப்பாடுகள் இலங்கையின் குடிமக்களை, குறிப்பாக நடுத்தர மற்றும் உயர் வருமானக் குழுக்களை, சர்வதேச வர்த்தகம் மற்றும் உலகளாவிய உழைப்புப் பிரிவின் முக்கிய நன்மையாக நுகரப் பழகிய வெளிநாட்டுப் பொருட்களின் பரந்த அளவை தொடர்ந்து இழக்கச் செய்தன.

உற்பத்திப் பக்கத்தில், இறக்குமதி கட்டுப்பாட்டின் முக்கிய விளைவு, தொழில்துறை மற்றும் விவசாய நுகர்வோர் பொருட்களுக்கான விற்பனையாளர் சந்தையை உருவாக்குவதன் மூலம் உற்பத்தி பல்வகைப்படுத்தல் ஊக்குவிக்கப்பட்டது.

அதே நேரத்தில், மிகவும் கடுமையான அல்லது திறமையற்ற முறையில் நிர்வகிக்கப்படும் இறக்குமதி கட்டுப்பாடு, உற்பத்தியாளர் பொருட்களின் பற்றாக்குறையை உருவாக்குவதன் மூலம் உள்ளூர் உற்பத்திக்கான இந்த புதிய தேவையைப் பூர்த்தி செய்வதைக் கடினமாக்கின.

மொத்தமாக மீள்பயிர்ச்செய்கை செய்ய அரசு மேற்கொண்ட முயற்சிகள் தோல்வியடைந்த போதிலும், தேயிலை தொழில்நுட்பத்தில் படிப்படியான முன்னேற்றங்கள் தொடர்ந்து திருப்திகரமான வேகத்தில் உற்பத்தியை அதிகரித்துள்ளன (1959-1963 காலப்பகுதியில், ஆண்டுக்கு நான்கு சதவீதத்திற்கும் மேலாக). இருப்பினும், சிறப்பாக நிர்வகிக்கப்பட்ட நிலங்களுக்கும் மோசமான நிலங்களுக்கும் இடையிலான விளைச்சல் இடைவெளிகள் மிகப் பெரியதாகவே இருந்தன, மேலும் உற்பத்தித்திறன் வளர்ச்சிக்கான இடம் தீர்ந்துவிடவில்லை.

இருப்பினும், தேயிலை விலைகள் 1950களில் இருந்ததை விட பலவீனமாக இருந்தன. உலக நுகர்வில் முக்கிய வளர்ச்சி மத்திய கிழக்கில் உள்ளது, அங்கு குறைந்த தரமான தேயிலைக்கான தேவை தொடர்ச்சியாக இருந்தமை இலங்கைக்கு வாய்ப்பானது.

இலங்கை தனது உற்பத்தியில் அதிகரித்து வரும் விகிதாச்சாரத்தை இந்த சந்தையில் விற்பனை செய்தால், இலங்கை ஏற்றுமதியில் அதிகரித்து வரும் பங்கு இருதரப்பு வர்த்தக ஏற்பாடுகளின் கீழ் வருவதால் ஏற்பட வாய்ப்பு இருந்தது. ஆனால் நிர்வாகக் குறைபாடுகள் இதன் வெற்றிகரமான செயற்பாட்டை இயலாததாக்கின.

இலங்கையின் பாரம்பரிய சிறப்புத் தன்மையான உயர்தர தேயிலைகளுக்கான தேவை, அதிக வருமானம் கொண்ட காமன்வெல்த் நாடுகளில் மையமாகக் கொண்டிருந்தது. ஆனால், இதில் ஒரு பெரிய ஆபத்தும் இருந்தது. இந்த நாடுகளில் சிலவற்றில், எடுத்துக்காட்டாக ஆஸ்திரேலியா, தேயிலையிலிருந்து கோப்பிக்கு மாறினால் ஏற்றுமதி சரிவடையும்.

சுருக்கமாக, தேயிலை 1950களில்  இருந்ததைப் போலவே 1960களின் இறுதியிலும் இருக்கும் என்று எதிர்பார்க்க முடியாது. எனவே, இலங்கை தனது உயர்தரத் தேயிலைக்கான புதிய சந்தைகளைத் தேடவேண்டி இருந்தது. ஆனால் இலங்கை அதைச் செய்யத் தவறியது. இன்றி உலகின் தலையாய தேயிலை ஏற்றுமதியாளர் என்ற பெயரை இலங்கை இழந்துள்ளது. 

இன்று ‘சிலோன் டீ’ ஒரு புராதன நினைவாக மட்டுமே நிலைப்பது துயரம்.
1960களில் இலங்கை இறப்பர் ஒரு புதிராக மாறியுள்ளது. உற்சாகமான மற்றும் பரவலான மீள் பயிர்ச் செய்கை இருந்தபோதிலும், உற்பத்தி ஒப்பீட்டளவில் மெதுவாக வளர்ந்துள்ளது. நீண்ட கால விலைச் சரிவு எதிர்பார்க்கப்பட்டதால்,

தொழில்துறை செயல்திறன் அதிகரிக்க வேண்டிய தேவை இருந்தது. விலை சரிவுகளை ஈடுசெய்யும் அளவுக்கு விரைவாக உற்பத்தியை அதிகரிப்பதன் மூலம் மிகவும் திறமையான உற்பத்தியாளர்கள் மட்டுமே ஏற்றுமதி வருமானங்களை விரிவுபடுத்தவோ அல்லது பராமரிக்கவோ முடியும்.

எனவே, இலங்கை ஏற்றுமதிக்கான ஒட்டுமொத்த வாய்ப்பு பிரகாசமாக இல்லை. எந்த சிறு ஏற்றுமதி பொருட்களும் கணிசமான வளர்ச்சிக்கான நிலையில் இருக்கவில்லை, எனவே மொத்த ஏற்றுமதி வாய்ப்பு மூன்று முக்கிய பயிர்களின் நிலையைப் பெரிதும் சார்ந்துள்ளது.

அவற்றின் வாய்ப்புகளின் சுருக்கம், தேயிலை தொடர்ந்து திருப்திகரமாக செயல்பட்டால் மற்றும் இறப்பர் உற்பத்தி அதிகரித்தால் மட்டுமே மொத்த ஏற்றுமதி வருமானம் வரும் ஆண்டுகளில் கணிசமாக உயர வாய்ப்பிருந்தது.

மொத்த ஏற்றுமதி வருமானம் ஆண்டுக்கு இரண்டு சதவீதத்திற்கும் சற்று அதிகமாக உயர்ந்த 1950களின் அனுபவத்தின் மறுநிகழ்வு, ஒருவேளை எதிர்பார்க்கக்கூடிய சிறந்ததாக இருக்கலாம்.

உள்நாட்டு நுகர்வுக்கான விவசாய உற்பத்தியில் ஏற்கனவே நல்ல பலன் கிடைத்திருந்தது. 1950களில் ஏற்பட்ட நெல் உற்பத்தியில் ஏற்பட்ட கணிசமான உயர்வுகள், வழங்கப்பட்ட விலை ஊக்கத்தொகையின் ஒரு பிரதிபலிப்பாகும், இது அதிகரித்த உரப் பயன்பாடு மூலம் ஆனால் நுட்பத்தில் சிறிய மாற்றங்களுடன் செய்யப்பட்டது.

எனவே 1960களில் அரிசி உற்பத்தியை அதிகரிப்பதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் உண்மையில் மிக அதிகம். ஜப்பானிய முறை, நில சீர்திருத்தம், பயிர்க்காப்பீடு மற்றும் அரசாங்க திட்டத்தின் பிற அம்சங்களின் உற்பத்தியில் ஏற்படக்கூடிய விளைவுகள் கணிசமானவை என்பதை யாரும் சந்தேகிக்க முடியாது. இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு 1950களின் இறுதிவரை, சராசரி நெல் விளைச்சல் ஏக்கருக்கு தோராயமாக 25 புஷல்களில் இருந்து 35க்கும் அதிகமாக உயர்ந்துள்ளது.

இது ஒரு ஈர்க்கக்கூடிய லாபமாகும், ஆனால் ஜப்பானில் சராசரி விளைச்சலுடன் ஒப்பிடுகையில், ஒரு ஏக்கருக்கு அண்ணளவாக 100 புஷல்,நெல் உற்பத்தியை மேலும் தீவிரப்படுத்துவதற்கான வாய்ப்புள்ளது என்பது தெளிவாகியது. இலங்கையில் ஒரு ஏக்கருக்கு சராசரியாக 100 புஷல் மகசூல் என்பது தொழில்நுட்ப ரீதியாக சாத்தியமா இல்லையா என்பதைத் தீர்மானிக்க ஏராளமான தொழில்நுட்ப பரிசீலனைகள் தேவைப்பட்டன. இருந்தபோதிலும், மேம்படுத்தப்பட்ட பயிர்ச்செய்கை முறைகள் விளைச்சலை இன்னும் அதிகரிக்கும்; என்பதைத் தெளிவுபடுத்தின.

ஆனால், 1964 இறுதியில், தென்கிழக்கு ஆசியாவில் அரசியல் ஸ்திரமின்மை எதிர்பார்த்ததை விட அதிக அளவில் விலைகளை வைத்திருந்த போதிலும், இலங்கையின் உற்பத்தி தேக்கமடைந்தது, மேலும் உலக சந்தையின் மந்தமான நிலை குறித்து தொழில்துறையிலிருந்து குறைகள் சொல்லப்பட்டன.  அறுபதுகளின் குறைந்த விலையில் கூட, பெரிய உற்பத்தி அதிகரிப்பு இலாபகரமானதாக மாறும் அளவுக்கு மீள்பயிர்ச்செய்கைத் திட்டம் ஏன் செலவுகளைக் குறைக்கவில்லை என்பது தெளிவாகத் தெரியவில்லை.

தேங்காய்த் தொழிலின் நிலை 

எல்லாவற்றிலும் மிகக் குறைவான நம்பிக்கைக்குரியதாக இருந்தது. இந்தத் தொழில் தொடர்ந்து அதிக அளவு வயதான மரங்களைக் கொண்டுள்ளது, மீள்பயிர்ச்செய்கை மிகவும் மெதுவாக நடந்து வருவதால், சூழ்நிலையில் எந்த பெரிய மாற்றத்தையும் ஏற்படுத்த முடியவில்லை. உள்நாட்டு நுகர்வு தொடர்ந்து உயர்ந்து, ஏற்றுமதி செய்யக்கூடிய உபரியைக் குறைத்து வருகிறது.

கொப்பரை மற்றும் தேங்காய் எண்ணெய்க்கான உலக விலைகள் குறைந்தன. மொத்தத்தில், எதிர்காலத்தில் தேங்காய் பொருட்கள் இலங்கையின் ஏற்றுமதி வருவாயில் படிப்படியாக சிறிய பங்கை வழங்கும் என்பது தவிர்க்க முடியாததாகத் தெரிந்தது.