நிலச் சீர்திருத்தச் சவால்கள்

தெ.ஞாலசீர்த்தி மீநிலங்கோ

ஐக்கிய முன்னணி அரசாங்கத்தின் (1970-1977) கீழ் நில சீர்திருத்தங்களை செயல்படுத்தும் செயன்முறை இரண்டு முக்கிய கட்டங்களாக விரிவடைந்தது. இந்தக் கட்டங்கள் இலங்கையின் விவசாய, தோட்ட நிலப்பரப்பை கூட்டாக மாற்றியமைத்தன.

ஆனால், சமத்துவம், உற்பத்தித்திறன், கிராமப்புற நலன் ஆகியன தொடர்பில் கலவையான முடிவுகளைத் தந்தன. முதற்கட்டத்தின் கீழ் தனியாருக்குச் சொந்தமான விவசாய நிலங்களை மறுபகிர்வு செய்வது இதன் நோக்கமாகும். இரண்டாவது கட்டமாக, கொலனித்துவ காலத்திலிருந்து வெளிநாட்டு (முக்கியமாகப் பிரித்தானிய) உரிமையின் கீழ் இருந்த தோட்டப் பொருளாதாரத்தின் ஆதிக்கத்தைத் தேசியமயமாக்குவதை நோக்கமாக இருந்தது.

1975 மற்றும் 1977க்கு இடையில், அரசாங்கம் சுமார் 502 தோட்டங்களைக் கையகப்படுத்தியது, அவை சுமார் 1 மில்லியன் ஏக்கர் பரப்பளவைக் கொண்டிருந்தன. இந்த தோட்டங்களில் மிகவும் உற்பத்தித் திறன் கொண்ட தேயிலை, .இறப்பர் மற்றும் தென்னை தோட்டங்கள் சில அடங்கும்.

தோட்டங்களின் தேசியமயமாக்கல் 1977ஆம் ஆண்டளவில், தோட்ட நிலங்களில் சுமார் 60% அரச கட்டுப்பாட்டின் கீழ் கொண்டு வரப்பட்டு, உரிமை முறைகளைத் தீவிரமாக மாற்றியது. இருப்பினும், இந்த மாற்றம் கடுமையான நிர்வாகத் திறமையின்மையையும் அறிமுகப்படுத்தியது.

அதிகாரத்துவ நடைமுறைகள் நெகிழ்வான வணிக நிர்வாகத்தை மாற்றின. அதிகப்படியான பணியாளர்கள், அரசியல் தலையீடு மற்றும் பலவீனமான பொறுப்புக்கூறல் பொதுவானதாக மாறியது. மூலதன முதலீட்டின் பற்றாக்குறை, மோசமான பராமரிப்பு மற்றும் குறைந்த தொழிலாளர் உந்துதல் ஆகியவை உற்பத்தித்திறன்,  இலாபம் என்பனவற்றின் சரிவுக்கு வழிவகுத்தன.

அந்நிய செலாவணி ஈட்டித் தரும் முன்னணி நிறுவனமாக இருந்த தேயிலைத் தொழில், இந்தக் காலகட்டத்தில் உற்பத்தி மற்றும் தரத்தில் குறிப்பிடத்தக்க சரிவைச் சந்தித்தது. இவற்றைக் கொஞ்சம் விரிவாகப் பார்க்கலாம்.

அரசால் உரிமையாக்கப்பட்ட நிலங்கள் எப்படியான அமைப்புக்களுக்கு வழங்கப்பட்டன என்பதை ஆழமாக அவதானித்தால் இந்தத் திட்டத்தின் சரிவிற்கான காரணங்கள்  தெளிவாகின்றன.

இதன் மிகப்பெரிய பயனாளிகள், தொகுதி அளவிலான கூட்டுறவுச் சங்கங்கள்;. அவை 28% மான நிலங்களைப் பெற்றன. இவை 1974 ஆம் ஆண்டு சிறப்பாகக் கையகப்படுத்தப்பட்ட நிலங்களைக் கொண்டு ஏதாவது செய்வதற்காக ஒழுங்கமைக்கப்பட்டன.

அவை உள்ளூர் பாராளுமன்ற உறுப்பினரால் நடத்தப்பட்டன. இந்நிலத்தில் வேலை செய்தவர்கள் இக்கூட்டுறவுச் சங்கத்தில் உறுப்பினர்களாகும் உரிமையைப் பெற்றனர். ஆனால் கூட்டுறவுச் சபையின் இயக்குநர்கள் குழுவில் பாராளுமன்ற உறுப்பினரால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அல்லது பரிந்துரைக்கப்பட்ட உறுப்பினர்கள் இருந்தனர்.

அவர்கள் யாருக்கும் பதிலளிக்க வேண்டியதில்லை. பாராளுமன்ற உறுப்பினர்கள் பொருளாதார முடிவுகளை எடுப்பதற்கும், நாட்டின் மிகவும் உற்பத்தித் திறன் கொண்ட சில பெருந்தோட்ட நிலங்களை நிர்வகிப்பதற்கும் தகுதியானவர்கள் அல்ல என்பது தெளிவாகிறது.

ஒரு விமர்சகர் கூறியது போல், “பாராளுமன்ற உறுப்பினரின் முன்னுரிமைகள் இயற்கையாகவே மிகக் குறுகிய கால அர்த்தத்தில் அரசியல் சார்ந்தவை. அவர் ஒரு தேர்வு செய்ய வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டால், திறமையான ஆனால் நடுநிலையானவர்களை விட விசுவாசமான ஆனால் திறமையற்றவர்களைத் தேர்ந்தெடுப்பார்.

பெரும்பாலும் அவர் இந்தத் தேர்வைச் செய்ய நிர்ப்பந்திக்கப்படுகிறார், ஏனெனில், அவரது வசம் உள்ள நிலங்களும் வேலைகளும் தேவையுடன் ஒப்பிடும்போது மிகவும் குறைவாகவே உள்ளன. எனவே, மேலாண்மை மிகவும் பலவீனமாக இருக்க வாய்ப்புள்ளது என்பதால், தேர்தல் கூட்டுறவு நிறுவனங்களுக்கு ஒப்படைக்கப்பட்ட நிலங்களின் உற்பத்தித்திறன் இந்தக் காரணத்திற்காகவே குறைவாக இருக்கும்”.

1972 நில சீர்திருத்தச் சட்டத்தின் கீழ் நிலம் கையகப்படுத்துதலால் ஏற்பட்ட இடையூறு காரணமாக, 1973இல் தொடங்கிய தேயிலை, இறப்பர் மற்றும் தேங்காய்களுக்காக விலை ஏற்றத்தின் விளைவால் நாடு பயனடையத் தவறிவிட்டது.

குற்றம் எங்கே என்று இலங்கை மத்திய வங்கி தெளிவாகக் குறிப்பிட்டது:
பாரம்பரிய ஏற்றுமதித் துறையைப் பொறுத்தவரை, 1974இல் வெளிநாட்டு வருவாயை அதிகரிக்க ஒரு அரிய வாய்ப்பு எழுந்தாலும், நீண்ட காலமாக மிகக் குறைந்த மட்டத்தில் இருந்த நாட்டின் வெளிநாட்டு இருப்புக்களைக் கணிசமாக அதிகரிக்க முடியவில்லை.

இது சாத்தியமாகியிருந்தால், 1974இல் வங்கிக் கடன்கள் மற்றும் பிற குறுகிய கால கடன்களை நாடு நாடியிருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. நாடு உற்பத்தி செய்யக்கூடிய அனைத்து தேயிலை, இறப்பர் மற்றும் தேங்காய்களையும் விற்பனை செய்வதில் எந்தப் பிரச்சினையும் இல்லை. சிரமம் என்னவென்றால், எம்மால் அதிகமாக உற்பத்தி செய்ய முடியவில்லை. நில சீர்திருத்தத் திட்டத்தை செயல்படுத்துவது ஏற்றுமதி வருவாயின் பார்வையில் இருந்து மிகவும் பாதகமான விளைவுகளை ஏற்படுத்தியுள்ளது.

பொருட்களின் ஏற்றம் ஏற்பட்ட நேரத்தில் ஏற்றுமதி வருவாய் இழப்பால் பொருளாதாரத்திற்கு ஏற்பட்ட சேதம் போதாது என்பது போல, ஐக்கிய முன்னணி அரசாங்கம் 1975ஆம் ஆண்டு நில சீர்திருத்தச் சட்டத்தை இயற்றியது, இதன் மூலம் முன்னர் விலக்கு அளிக்கப்பட்ட நிறுவனத்திற்குச் சொந்தமான எஸ்டேட்கள் உள்ளடக்கப்பட்டன. 50 ஏக்கருக்கு மேல் உள்ள அனைத்து எஸ்டேட் நிலங்களும் நில சீர்திருத்த ஆணையத்திடம் ஒப்படைக்கப்பட்டன.

அத்தகைய நிலங்கள் ஆரம்பத்தில் ஆணையத்தின் சார்பாக முன்னாள் உரிமையாளர்களால் நிர்வகிக்கப்பட வேண்டும், அவர்களுக்கு இழப்பீடு வழங்கப்பட வேண்டும். தேயிலைத் தோட்ட நிறுவனங்களின் பிரதிநிதிகளும் அரசாங்கமும் ஏக்கருக்கு 42.50 அல்லது மொத்தம் 5 மில்லியன் என ஒப்புக்கொண்டனர்.

கையகப்படுத்தப்பட்ட எஸ்டேட் நிலங்களின் மொத்த பரப்பளவு 417,957 ஏக்கர் (237,592 ஏக்கர் தேயிலை, 94,835 ஏக்கர் இறப்பர், 6,406 ஏக்கர் தேங்காய் மற்றும் 79,124 ஏக்கர் பிற பயிர்கள்). இவ்வாறு கையகப்படுத்தப்பட்ட எஸ்டேட்களின் எண்ணிக்கை 395.  
இவ்வாறு, 1972 மற்றும் 1975ஆம் ஆண்டு நில சீர்திருத்தச் சட்டங்களின் மூலம், நாட்டின் தேயிலை நிலங்களில் 63%, இறப்பர் நிலங்களில் 32% மற்றும் தென்னை நிலங்களில் 10% ஆகியவை நில சீர்திருத்த ஆணையத்திடம் ஒப்படைக்கப்பட்டன.

கையகப்படுத்தப்பட்ட நிறுவன நிலங்களில், பெரும்பாலானவற்றின் நிர்வாகம் இரண்டு அரசாங்கத்திற்குச் சொந்தமான நிறுவனங்களின் கைகளில் ஒப்படைக்கப்பட்டது. அரச தோட்டக் கூட்டுத்தாபனம் மற்றும் ஜனவசமா (ஜனதா தோட்ட மேம்பாட்டு சபை). இதன் விளைவாக, மிகவும் உற்பத்தித் திறன் கொண்ட எஸ்டேட் நிலங்களில் ஒரு பெரிய பகுதி கையகப்படுத்தப்பட்ட போதிலும், நாட்டின் நலனுக்காக இந்த நிலங்களின் அதிகரித்த உற்பத்தி மற்றும் முழு வளர்ச்சியை உறுதி செய்வதற்கு எந்த திருப்திகரமான திட்டமும் வகுக்கப்படவில்லை.

63% தேயிலை நிலங்கள் கையகப்படுத்தப்பட்டதால் தேயிலை உற்பத்தியில் கூர்மையான சரிவு ஏற்பட்டது, மேலும் 1976 மற்றும் அதற்குப் பிந்தைய ஆண்டுகளில் தொடர்ச்சியான தேயிலை ஏற்றத்தில் நாடு மில்லியன் கணக்கான ரூபாய் ஏற்றுமதி வருவாயை இழக்கத் தொடங்கியது. 1976 ஆம் ஆண்டில், தேயிலை உற்பத்தி 
471 இலிருந்து 433 மில்லியன் பவுண்டுகளாகக் குறைந்தது.

இது 1959 ஆம் ஆண்டுக்குப் பிறகு மிகக் குறைந்த எண்ணிக்கையாகும். ஒரு ஏக்கருக்கான விளைச்சல் குறைந்தது, உரப் பயன்பாடு மற்றும் மறுபயிர் செய்யப்பட்ட பரப்பளவு (1975 இல் 4,356 ஏக்கரிலிருந்து 1976 இல் 2,756 ஆக) குறைந்தது. இந்த சரிவின் காரணமாக, தேயிலை ஏற்றுமதியும் 1975 உடன் ஒப்பிடும்போது 6% குறைந்தது, இது உலக தேயிலை விலையில் 16%அதிகரிப்பு இருந்த நேரத்தில் நிகழ்ந்தது என்பதைக் கவனத்தில் எடுக்க வேண்டும்.

ஏற்றுமதி வீழ்ச்சிக்கு ஒரு காரணம், பிரிட்டிஷ் நிறுவனத்திற்குச் சொந்தமான தேயிலைத் தோட்டங்கள் கையகப்படுத்தப்பட்டதால் இங்கிலாந்து சந்தையில் சிலோன் தேயிலையின் கூர்மையான வீழ்ச்சி ஏற்பட்டது, இது கிட்டத்தட்டப் புறக்கணிக்கப்பட்டது.

இங்கிலாந்தில் தேயிலை சந்தைப்படுத்தலைக் கட்டுப்படுத்தும் ஒரு சில நிறுவனங்கள் சிலோன் தேயிலையைக் கொள்வனவு செய்வதைத் தவிர்த்து கென்ய, இந்தியத் தேயிலைகளைக் கொள்வனவு செய்யத் தொடங்கின. இது 1977ஆம் ஆண்டில் மிகவும் தெளிவாகத் தெரிந்தது.

இந்தக் காலகட்டத்தில் (ஜனவரி - ஒகஸ்ட் 1977) இங்கிலாந்தின் தேயிலை இறக்குமதி 1976ஆம் ஆண்டின் தொடர்புடைய மாதங்களில் 131,541 தொன்களுடன் ஒப்பிடும்போது மொத்தம் 170,879 தொன்களாக இருந்தது. இங்கிலாந்தின் சந்தையில் இலங்கையின் பங்கு 1976இல் 15.7%இலிருந்து 1977இல் 10%க்கும் குறைவானதானது.

1977ஆம் ஆண்டில் தேயிலை உற்பத்தி 27 மில்லியன் பவுண்டுகள் அதிகரித்தது, மேலும் விளைச்சலும் அதிகரித்தது. இருப்பினும், 1973ஆம் ஆண்டு கையகப்படுத்தலுக்கு முந்தைய எந்த ஆண்டையும் விட இந்த உற்பத்தி அளவு கணிசமாகக் குறைவாக இருந்தது. 

நில சீர்திருத்த கையகப்படுத்தல்களால் மிகக் குறைவாகப் பாதிக்கப்பட்ட பகுதியான, குறைந்த அளவில் விளையும் தேயிலைகளின் உற்பத்தியில் 13% அதிகரிப்பின் விளைவாக இந்த அதிகரிப்பு பெரும்பாலும் ஏற்பட்டது.