நிலச் சீர்திருத்த முயற்சி

தெ.ஞாலசீர்த்தி மீநிலங்கோ

ஐக்கிய முன்னணி அரசாங்கம் 1972ஆம் ஆண்டு நில சீர்திருத்தச் சட்டத்தை இயற்றியது. ஒருவர் அல்லது ஒரு தனியார் நிறுவனம் சொந்தமாக வைத்திருக்கக்கூடிய நிலத்தின் அளவுக்கு ஒரு புதிய உச்சவரம்பை (நெல் நிலத்திற்கு 25 ஏக்கர் மற்றும் பிற விவசாய நிலங்களுக்கு 50 ஏக்கர்) நிர்ணயிப்பதே இதன் நோக்கமாகும்.

இந்த அளவுகளுக்கு மேல் உள்ள அனைத்து நிலங்களும் தேசியமயமாக்கப்பட்டு நில சீர்திருத்த ஆணைக்குழுவிடம் ஒப்படைக்கப்பட வேண்டும். பொது நிறுவனங்களுக்குச் சொந்தமான நிலங்களுக்கு (பௌத்த விகாரைகள், கோவில்கள், தொண்டு அறக்கட்டளைகள்) விலக்கு அளிக்கப்பட்டது. 

மேலும், அனைத்து பறிமுதல் செய்யப்பட்ட நிலங்களுக்கும் அதன் மதிப்பு அல்லது வரி நோக்கங்களுக்காக அறிவிக்கப்பட்டபடி அதிலிருந்து பெறப்பட்ட சராசரி ஆண்டு இலாபத்தின் அடிப்படையில் இழப்பீடு வழங்கப்படும் என முடிவானது.

7% வட்டியுடன் 25 ஆண்டுகளுக்கு மேல் முதிர்ச்சியடையும் நில சீர்திருத்த பத்திரங்களில் இழப்பீடு செலுத்தப்பட வேண்டும். ஆணைக்குழுவிடம் உள்ள நிலத்தை அது நிர்வகிக்கலாம் அல்லது நிலத்தை (குறைந்தபட்சம் உச்சவரம்புக்கு மேல்) சொந்தமாக வைத்திருக்காதவர்கள் அல்லது கூட்டுறவு நிறுவனங்களுக்கு பாரப்படுத்தலாம் என முடிவு செய்யப்பட்டது. 

இச்சட்டத்தின் கீழ் கையகப்படுத்தப்பட்ட மொத்த நிலத்தின் அளவு 563,400 ஏக்கர்.\நில உச்சவரம்புச் சட்டத்தின் முக்கிய குறிக்கோள், நில உரிமையாளர்களின் கைகளில் நில உடைமை குவிவதை இல்லாமல் செய்து, கிராமங்களில் உள்ள உயர்குடி அதிகார அமைப்பை மாற்றுவதற்காக நிலமற்றவர்களுக்கு மறு பகிர்வு செய்வதாகும்.

1972 நில சீர்திருத்தச் சட்டம் எந்த அளவிற்கு இந்த நோக்கத்தை அடைந்தது என்பது முக்கிய வினாவாகும். முதலாவதாக, கையகப்படுத்தப்பட்ட நிலத்தில் கிட்டத்தட்ட மூன்றில் ஒரு பங்கு பயிர் செய்யப்படாத நிலமாக இருந்தது. இந்த நிலத்தைக் கையகப்படுத்துவது, நிச்சயமாக, கிராம அதிகாரத்திலோ அல்லது செல்வப் பகிர்விலோ எந்த மாற்றத்தையும் ஏற்படுத்தவில்லை.

உண்மையில், இந்த நிலங்கள் லாபகரமானவை அல்ல என்பதால் அவற்றின் உரிமையாளர்களால் பயிர் செய்யப்படவில்லை. கையகப்படுத்தப்பட்ட தேயிலைத் தோட்டங்களைப் பொறுத்தவரை, அவை கையகப்படுத்தப்பட்ட மொத்த நிலத்தில் நான்கில் ஒரு பங்கையும், தேயிலையின் கீழ் உள்ள மொத்த பரப்பளவில் ஐந்தில் ஒரு பங்கையும் கொண்டிருந்தன.

இந்த நிலங்களில் பெரும்பகுதி கண்டி மாவட்டத்தில் இருந்தன, அங்கு அவை பெரும்பாலும் இந்திய வம்சாவளியைச் சேர்ந்த இலங்கையர்களுக்குச் சொந்தமாக இருந்தன. 1940களின் பிற்பகுதியில் அவர்கள் இந்தத் தோட்டங்களைப் பிரித்தானியத் தோட்டக்காரர்களிடமிருந்தும் நிறுவனங்களிடமிருந்தும் வாங்கியிருந்தனர்.

மேலும் அவற்றில் பெரும்பாலானவை இப்போது அவற்றின் உரிமையாளர்களின் தொழில்நுட்ப அறிவு இல்லாமை, தேயிலை விலை வீழ்ச்சியால் ஏற்பட்ட இழப்புகள் காரணமாகத் தவறாக நிர்வகிக்கப்படுகின்றன.

இந்த உரிமையாளர்களில் பலர், கையகப்படுத்துதலை, வழங்கப்பட்ட இழப்பீட்டிற்கு ஈடாக தங்கள் பொறுப்பிலிருந்து தங்களை விடுவித்துக் கொள்ளக் கடவுள் அனுப்பிய வாய்ப்பாகக் கருதினர்.

தேசியமயமாக்கப்பட்ட நிலங்களின் அடுத்த பெரிய பிரிவுகள் தென்னை, இறப்பர் நிலங்கள் ஆகும்.  நாட்டின் மாத்த தென்னை, இறப்பர் நிலத்தில் 90% க்கும் அதிகமானவை கையகப்படுத்தப்பட்டன.

ஆனால் கிராமங்களில் பொருளாதார மற்றும் அரசியல் அதிகார அமைப்பு நெல் நிலங்களின் உரிமையில்தான் உள்ளது. இந்தத் துறையில் நிலச் சீர்திருத்தச் சட்டம் நிலக் குவிப்பின் விளிம்புகளைக் கூடத் தொடத் தவறிவிட்டது. 18,407 ஏக்கர் 
நெல் நிலம் மட்டுமே கையகப்படுத்தப்பட்டது - இது மொத்த நெல் பரப்பளவில் 1.2% மிகக் குறைவு.

கிராமங்களில் அதிகாரத்தை மறுபகிர்வு செய்வதற்காக அல்லாமல், மாறாக எப்போதும் ஐக்கிய தேசியக் கட்சியின் தீவிர ஆதரவாளர்களாக இருந்த தேயிலை, இறப்பர் மற்றும் தென்னை நில உரிமையாளர்களின் அதிகாரத்தை உடைப்பதற்காக ஐக்கிய முன்னணி அரசாங்கம் நில உச்சவரம்பை அறிமுகப்படுத்தியது.

என்றதொரு குற்றச்சாட்டும் வைக்கப்பட்டது. உண்மையில், நில சீர்திருத்தச் சட்டம் இயற்றப்படுவதற்கு முன்பே, கம்பளை மற்றும் நாவலப்பிட்டி பகுதிகளில் இந்திய வம்சாவளியைச் சேர்ந்த உரிமையாளர்களுக்குச் சொந்தமான சில தோட்டங்கள் நிலம் கையகப்படுத்தல் சட்டத்தின் கீழ் கையகப்படுத்தப்பட்டன.

இது கிராம விரிவாக்கத்திற்காக எனக் கூறப்பட்டது ஐக்கிய முன்னணி அரசாங்கத்தின் மற்றொரு நோக்கம், ஒருவேளை, 1971 இல் ஜே.வி.பி. கிளர்ச்சி நிலமின்மை மற்றும் வேலையின்மையால் தூண்டப்பட்டது என்ற எண்ணத்தின் வெளிப்பாடு என்பதையும் கருத்தில் எடுக்க வேண்டும்.  

கிராமங்களில் நெல் நிலத்தின் உரிமை சமூக, பொருளாதார, அரசியல் சக்தியைக் குறிக்கிறது என்பதை அறிந்த ஐக்கிய முன்னணி அரசாங்கம், அதன் உயிர்வாழ்விற்கு இந்த நில உரிமையாளர்களின் அதிகாரத்தைச் சார்ந்து இருந்ததால், உச்சவரம்பை 25 ஏக்கராக நிர்ணயித்தது.

இதன் மூலம் நில உரிமையின் செறிவு கிட்டத்தட்ட அப்படியே இருந்தது. இருப்பினும், பொருளாதார அடிப்படையில் இந்த உச்சவரம்பு நியாயப்படுத்த முடியாததாக இருந்தது.

நில வழங்கல் மிகவும் குறைவாக இருக்கும் சூழ்நிலையில், உற்பத்தித்திறனைப் பொறுத்தவரை ஒரு செயல்பாட்டு அலகின் உகந்த அளவே தீர்மானிக்கும் காரணியாக இருக்க வேண்டும்.

1971-72 ஆம் ஆண்டில் விவசாய ஆராய்ச்சி, பயிற்சி நிறுவனம் நடத்திய ஒரு கணக்கெடுப்பின்படி, ஆய்வு செய்யப்பட்ட ஐந்து மாவட்டங்களில் ஒரு ஏக்கருக்கு அதிகபட்ச விளைச்சல் இரண்டு முதல் ஆறு ஏக்கர் வரையிலான நெல் பண்ணைகளிலிருந்து வந்தது. பண்ணையின் அளவு அதிகரித்ததால், விளைச்சல் குறைந்ததாகக் கணக்கெடுப்புத் தரவுகள் தெரிவிக்கின்றன.

எடுத்துக்காட்டாக, பொலன்னறுவையில் 10 ஏக்கருக்கு மேல் உள்ள பண்ணைகள் ஏக்கருக்கு சராசரியாக 45 புஷல் மட்டுமே விளைச்சலைக் கொடுத்தன. அதே நேரத்தில் 4-6 ஏக்கர் பண்ணைகள் 72 புஷல்களைக் கொடுத்தன.

4 முதல் 6 ஏக்கர் வரையிலான நெற் பயிற்செய்கை மிகவும் சிக்கனமான நெல் விளைச்சலின் அளவு என்று புள்ளிவிவரங்கள் குறிப்பிடுகின்றன. இதை விட பெரிய பரப்பளவில், விளைச்சலின் தீவிரம் குறைந்து, ஏக்கருக்கு விளைச்சல் குறைகிறது.

நெல் உற்பத்தி செய்யும் பிற நாடுகளில் நடத்தப்பட்ட பல ஆய்வுகள் மூலம் இது உறுதிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. 1971ஆம் ஆண்டு இலங்கைக்கான சர்வதேச தொழிலாளர் நிறுவனம், ஐந்து ஏக்கர் நெல் விளைச்சல் என்ற உச்சவரம்பைப் பரிந்துரைத்தது.

ஜப்பானில் மூன்று ஏக்கர் மிகவும் உற்பத்தித் திறன் கொண்ட நெல் பண்ணையாகும். இந்தக் கதைகளின் பின்புலத்தில் பார்க்கும் போது, நில சீர்திருத்தச் சட்டத்தின் மூலம் 25 ஏக்கர் உச்சவரம்பு நிர்ணயம் என்பது, எந்த பொருளாதார பகுத்தறிவும் இல்லாமல் மேற்கொள்ளப்பட்டது என்பது தெளிவாக இருந்தது. இதன் விளைவாக, நாட்டில் அடிப்படை நெல் நில உரிமையாளர் அமைப்பு மாறாமல் தொடர்ந்தது.

கையகப்படுத்தப்பட்ட நிலங்களை விநியோகிப்பதில்தான், அரசாங்கத்தின் வினைத்திறனின்மை தெளிவாகத் தெரிந்தது. 563,400 ஏக்கர் நிலம் நில சீர்திருத்த ஆணையத்திடம் ஒப்படைக்கப்பட்டிருந்தாலும், 19,558 ஏக்கர் (3.5%) மட்டுமே தனிப்பட்ட கிராமவாசிகளுக்கு வழங்கப்பட்டன.

நிலமின்மையின் சமூக விளைவுகள் தெளிவாக இருந்த நிலையில் இவ்வகையான வினைத்திறனின்மை அதிர்ச்சியளிப்பது.

பாரம்பரிய கிராம அமைப்பில் முதன்மையாகத் தேவைப்பட்டது நிலமற்ற கிராமவாசிகளுக்கு நிலம் கிடைப்பதுதான், இதன் மூலம் அவர்கள் பொருளாதார ரீதியாக முன்னேறி, நில உரிமையாளர்கள் மீது அடிமைத்தனமாகச் சார்ந்திருப்பதை விட்டுவிட முடியும்.

அதன் விநியோக விளைவுகளில், நில சீர்திருத்தம் இதைக் கொண்டுவரும் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்டது. விவசாய சமூகங்களில் நில சீர்திருத்தத்தின் மைய நோக்கமாக இது அமைகிறது.உண்மையில் நில சீர்திருத்தம் என்பது வெறுமனே விளிம்புகளில் மாற்றங்களைச் செய்வதல்ல. அதைவிட அதிகமானது.

அது வளங்களின் விநியோகம், வருமானம் ஈட்டும் வாய்ப்புகளில் ஏற்படும் மாற்றங்கள் மூலம் அதிகார முறைகளில் ஆழமான மாற்றங்களை ஏற்படுத்துவதை நோக்காகக் கொண்டுள்ளது. இதை அடைவதற்காகவே நிலம் பறிமுதல் செய்யப்படுகிறது, அல்லது பறிமுதல் செய்யப்பட்டு மறுபகிர்வு செய்யப்படுகிறது.

நில சீர்திருத்தம் வெற்றிகரமாக செயல்படுத்தப்பட்ட இடமெல்லாம், நில உரிமையாளர்களின் அரசியல் மற்றும் பொருளாதார சக்தியை உடைப்பதே அடிப்படை உந்துதலாக இருந்து வருகிறது. உலகளாவிய அனுபவங்கள் அதனையே காட்டின. ஆனால், இலங்கையோ வேறு திசையைத் தேர்ந்தது.

இலங்கையில் நில சீர்திருத்த நடவடிக்கையில், ‘விளிம்புகளில் மாற்றம்” என்பது கூட இல்லை. கையகப்படுத்தப்பட்ட அனைத்து நிலங்களிலும் 56% கூட்டுறவுச் சங்கங்கள், நில ஆணையாளர், மலையக கூட்டுறவு தோட்ட மேம்பாட்டுச் சபை ஆகியவற்றுக்கு ஒதுக்கப்பட்டது. இந்த மூன்றுக்கும் 315,584 ஏக்கர் வழங்கப்பட்டது. நில