நெல் வைத்த ஆப்பு

  தெ.ஞாலசீர்த்தி மீநிலங்கோ

சிறிமா அரசாங்கம் நெற்பயிர்ச் செய்கையில் கவனம் செலுத்தினாலும், தேசிய சராசரி விளைச்சல் ஏக்கருக்கு 50 புஷல்களுக்கு உட்பட்டதாகவே இருந்தது. விளைச்சலை அதிகரிக்க முடியவில்லை.

இறக்குமதிக் கட்டுப்பாடுகளின் விளைவால் உரங்களின் கிடைக்கும் தன்மை படிப்படியாகக் குறைந்து வந்தன. அப்படிக் கிடைத்தாலும்  பரிந்துரைக்கப்பட்ட அளவுகளில் உரங்களைப் பயன்படுத்த விவசாயிகளின் நிதி இயலாமையும் 
இந்த நெருக்கடிக்குக் காரணமாகின. 

ஜூலை 1974 இல், பரிந்துரைக்கப்பட்ட உரப் பயன்பாட்டின் விலை 
ரூ.50 இலிருந்து ரூ. 250 ஆகப் பெருமளவில் அதிகரிக்கப்பட்டது. 1975இல் உரத்திற்கான மானியம் நீக்கப்பட்டது. பயன்படுத்தப்பட்ட மொத்த 
அளவு 48,700 டன்களாகக் குறைந்தது.

ஆனால் இது நெல் உற்பத்தியை பெருமளவில் பாதித்தது. இதை உணர்ந்த அரசாங்கம் 1976இல், உரத்தின் விலையை ரூ.160 ஆகக் குறைத்தது. அத்தோடு 72,400 டன்கள் உரமானியமான வழங்கப்பட்டது.

நெல் விளைச்சல் குறைவடைந்தமைக்கு, நெல்லினங்களிள் செயலின்மை முக்கியமானது. விவசாயிகளுக்கு வழங்கப்பட்ட புதிய நெல் வகைகளின் மோசமான செயல்திறனுக்கான மற்றொரு காரணம். ஈரமான மண்டலத்தின் பல்வேறு பகுதிகளில் உள்ள மோசமான வடிகால் அமைப்பு, மண்ணின் நிலப்பரப்பு, மண்ணின் தன்மை, உப்புத்தன்மை, இரும்பின் நச்சுத்தன்மை ஆகியவற்றின் உண்மையான யதார்த்தங்களை இந்தப் புதியவகை நெல் இனங்களால் சமாளிக்க இயலவில்லை.

குறிப்பாக பள்ளத்தாக்கு அடிப்பகுதிகளில், இந்த நெல் இனங்கள் மோசமான வடிகால் மண் நிலைமைகளைத் தாங்காது என்று கண்டறியப்பட்டது. இந்தப் பகுதிகளில், நிலம் பொதுவாக தட்டையானது மற்றும் நீர்மட்டம் ஆண்டு முழுவதும் மேற்பரப்புக்கு அருகில் இருக்கும், மேலும் இவ்வகை நெல்லால் தண்ணீரில் உள்ள இரும்பு நச்சுத்தன்மையைத் தாங்க முடியாது.

இந்தக் காரணத்தினால்தான் (கண்டி மாவட்டத்தின்) இந்தப் பகுதிகளில் உள்ள விவசாயிகள் பாரம்பரியமாக நெல் வகைகளைப் பயன்படுத்தினர். இவை ஜூலை அல்லது ஒகஸ்ட் மாதங்களில் விதைக்கப்பட்டால், ஒக்டோபர் மாத கனமழை தொடங்குவதற்கு முன்பு போதுமான உயரத்திற்கு வளர்ந்துவிடும்.

இந்த வகையான பகுதிகளில் புதிய வகை நெல் பொருத்தமற்றதாக இருப்பதால், 1977ஆம் ஆண்டில் களுத்துறைக்கு அருகிலுள்ள போம்புவேலா நெல் ஆராய்ச்சி நிலையத்தில் புதிய வகை இனப்பெருக்கம் செய்யப்பட்டுள்ளதாக அறிவிக்கப்பட்டது. இது மோசமான வடிகால் மற்றும் இரும்பு நச்சுத்தன்மையை எதிர்க்கக் கூடியதாகவும் பழமையான நெல்வகைளை ஒத்தது என்று விவரிக்கப்பட்டது.

இக்காலப்பகுதியில் இலங்கையின் விவசாய ஆராய்ச்சியாளர்களும் விவசாயிகளும் தொழில்நுட்ப முன்னேற்றங்களை அதிகமாக நம்பியிருக்கும் வழக்கமான பாதையில் தங்களை மட்டுப்படுத்திக் கொண்டனர். மேலும் நாட்டில் இயற்கையால் உருவாக்கப்பட்ட கடுமையான பொருளாதார யதார்த்தங்கள் மற்றும் வரம்புக்குட்பட்ட காரணிகளைப் கண்டுபிடிக்கத் பிடிக்கத் தவறி விட்டனர்.

உரங்களுக்கு ஏற்ற அதிக விளைச்சல் தரும் வகைகளை இனப்பெருக்கம் செய்வதில் மட்டுமே அவர்களின் கவனம் செலுத்தப்பட்டது. ஆனால், இறக்குமதி செய்யப்பட்ட உரங்கள் 1974 முதல் விலையில் நான்கு மடங்கிற்கும் அதிகமாக அதிகரித்துள்ளன என்பதைக் கணிப்பில் எடுக்கவில்லை.

மேலும், அந்நிய செலாவணி பற்றாக்குறை போதுமான உர இறக்குமதியை நடைமுறையில் சாத்தியமற்றதாக்குகிறது என்பதையும் விளங்கத் தவறினர்.
இக்காலப்பகுதியில் முன்னெடுக்கப்பட்ட விவசாய அபிவிருத்திச் செயன்முறைகள் குறித்த வைக்கப்படும் இன்னொரு விமர்சனமும் கவனத்திற்குரியது.

அக்காலத்தின் நீர்ப்பாசன நிலைமைகளின் கீழேயே விளைச்சலை அதிகரிப்பதில் முக்கிய கவனம் செலுத்தப்படுகிறது. இருப்பினும், நாட்டில் நீர்ப்பாசனம் செய்யக்கூடிய சாத்தியமான நிலம் ஒரு மில்லியன் ஏக்கருக்கு உட்பட்டதாகவே இருந்தது. அதைவிட அதிகளவான நிலம் இருக்கவில்லை. 

அதே நேரத்தில் வறண்ட மண்டலத்தில் சுமார் 4 மில்லியன் ஏக்கர் நிலப்பரப்பானது நல்ல மண்ணைக் கொண்டுள்ளது. அங்கு மழைக்கால நிலைமைகளின் கீழ் விவசாயம் மேற்கொள்ளப்பட முடியும். ஆனால், இந்த நிலங்களை சிறப்பாகப் பயன்படுத்த, அவசரமாகத் தேவைப்படுவது வறட்சியைத் தாங்கும், விரைவாக

முதிர்ச்சியடையும், அதிக விளைச்சல் தரும் அரிசி வகைகளை உருவாக்குவதாகும். துரதிஸ்டவசமாக அதில் கவனம் செலுத்தப்படவில்லை.வறட்சியைத் தாங்கும் ரகத்தை உருவாக்குவது இலங்கை நெல் உற்பத்தியில் உண்மையான முன்னேற்றத்தை ஏற்படுத்த மிக முக்கியமானது.

மேலும், உள்ளூர் வேளாண்-காலநிலை நிலைமைகளுக்கு ஏற்றவாறு மேம்படுத்தப்பட்ட, குறுகிய கால ரக தானியங்கள், பருப்பு வகைகள், வேர் பயிர்கள், எண்ணெய் விதைகள் போன்றவற்றில் எந்த அபிவிருத்தியும்  செய்யப்படவில்லை. விவசாயத்தைப் பன்முகப்படுத்தி பல்வேறுபட்ட தானியங்களை விதைத்து உணவுத்தேவையை பூர்த்தி செய்திருக்க முடியும்.

அதன்மூலம் இறக்குமதியைக் குறைக்கவும் உள்நாட்டுப் பொருளாதாரத்தை மேம்படுத்தியிருக்கவும் முடியும். ஆனால், இந்தப் பன்முகப்பார்வை அரசாங்கத்திடம் இருக்கவில்லை. இங்கு ஒரு உதாரணத்தை எடுத்துக்காட்டலாம். இதே காலப்பகுதியில் உலக சந்தையில் நுழையும் பெரிய நிலக்கடலை ஆப்பிரிக்க நாடுகளில் 30 நாட்களுக்கும் குறைவான மழை பெய்யும் நிலத்தில் பயிரிடப்பட்டது.

இது இந்நாடுகளுக்கு ஏராளமான ஏற்றுமதி வருமானத்தையும் அந்நியச் செலாவணியையும் கொடுத்தது. ஆனால், இந்த வகை நிலக்கடலை இலங்கையில் பயிரிடப்படவில்லை. குறைந்த விலை, அதிக இலாபம் தரும் விவசாய முறைகள் உருவாக வேண்டுமானால், நமது விவசாய ஆராய்ச்சியாளர்களின் கவனம் இந்தப் பிரச்சினைகளைச் சமாளிப்பதில்தான் செலுத்தப்பட்டிருக்க வேண்டும்.

இவ்விடயத்தில் அரசியல்வாதிகள், கொள்கைவகுப்பாளர்கள், ஆராய்ச்சியாளர்கள் என அனைவரும் தவறிழைத்தனர்.விவசாயத் துறையில் மற்றொரு முயற்சியையும் இங்கு குறிப்பிட வேண்டும்.

1971ஆம் ஆண்டில் இலங்கை அரசாங்கம், குறிப்பாக படித்த வேலையற்றோருக்கு வேலைவாய்ப்பு வழங்குவதற்காக, மாற்று வேலைவாய்ப்புகளில் வெகுமதிகளுடன் ஒப்பிடக்கூடிய திருப்திகரமான வருமான மட்டத்துடன், அந்நியச் செலாவணியைச் சேமிக்கவும், கூட்டுறவு விவசாயத் திட்டங்களைத் தொடங்க முடிவு செய்தது.

தேர்தல் அடிப்படையில், கூட்டுறவு பண்ணைகளை நிறுவ முன்மொழியப்பட்டது. வேலையின்மை கடுமையாக இருக்கும், உள்கட்டமைப்பு மேம்பாட்டு செலவு குறைவாக இருக்கும் பகுதிகளுக்கு முன்னுரிமை அளிக்கப்பட்டது.

பொருத்தமான இடங்களைத் தேர்ந்தெடுப்பதில், முன்னுரிமையின் இறங்கு வரிசையில் பின்வரும் வகை நிலங்கள் கையகப்படுத்தப்பட வேண்டும். (1) பயன்படுத்தப்படாத அரச நிலம் மேம்பாட்டிற்காக ஒதுக்கப்பட்டது. (2) நபர்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட ஆனால் முறையாக மேம்படுத்தப்படாத அரச நிலம். 

(3) காட்டின் பகுதிகளும் (அவை காட்டுப்பகுதியாக இருப்பது அவசியமில்லை என்று கருதப்படும் பகுதிகள்) சட்டவிரோதமாக பயிரிடப்படும் காட்டு நிலங்களும். 
(4) பயிரிடப்படாத தனியார் நிலம்.(5) பயிரிடப்பட்ட ஆனால் முறையாகப் பராமரிக்கப்படாத தனியார் நிலம்.

கூட்டுறவுக் குடியிருப்பின் அளவு குறைந்தபட்சம் 100 ஏக்கர்களாக இருக்க வேண்டும். இந்தக் குடியிருப்புகளுக்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்படும் உறுப்பினர்கள், திட்டத்திலிருந்து ஐந்து மைல் சுற்றளவில் உள்ள வாக்காளர் 
தொகுதியில் வசிப்பவர்களாகவும், 18-35 வயதுக்குட்பட்டவர்களாகவும், பங்கேற்பு, விவசாயத் திட்டம் ஆகியன தொடர்பாக நிர்ணயிக்கப்பட்ட விதிமுறைகளுக்கும்  நிபந்தனைகளுக்கும் உடன்படுபவர்களாகவும் இருக்க வேண்டும்.

உறுப்பினர்கள் ஒரு சிறப்பு கூட்டுறவு சங்கத்தை உருவாக்க வேண்டும் அல்லது ஏற்கெனவே உள்ள முதன்மை கூட்டுறவு சங்கத்தில் சேர வேண்டும். உறுப்பினர்களின் பங்கு மூலதனத்திலிருந்து நிதி, அரசாங்கத்திடமிருந்து மானியங்கள் மற்றும் அதிகாரிகளால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட பிற நிறுவனங்களிலிருந்து பங்கு மூலதனம் பெறப்பட வேண்டும்.

திட்டங்களை மேலாண்மைக் குழு நிர்வகிக்க வேண்டும், குழுவிற்குப் பொறுப்பான ஒரு திட்ட மேலாளரைக் கொண்டிருக்க வேண்டும். ஆரம்ப கட்டங்களில் விவசாயத்திற்கு சேவை செய்யும் அரசு நிறுவனங்களைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் முன்னாள் அலுவல் உறுப்பினர்கள் பெரும்பான்மையாக இருக்க வேண்டும்.

நிலம் நீண்ட கால குத்தகையில் கூட்டுறவு சங்கங்களுக்கு வழங்கப்பட வேண்டும். நிலத்தின் நிர்வாகத்தில் நெகிழ்வுத்தன்மை இருந்தது, மூன்று விருப்பங்களில் ஒன்று உறுப்பினர்களுக்குத் திறந்திருந்தது.

1. உறுப்பினர்கள் முழு நிலத்தையும் ஒரு அலகாக தினசரி கூலி அல்லது பணி அடிப்படையில் வேலை செய்யலாம். அல்லது
2. அங்கீகரிக்கப்பட்ட திட்டத்தின்படி, உறுப்பினர்களின் குழுக்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட பல அலகுகளாக நிலத்தை வேலை செய்யலாம். அல்லது
3. ஒவ்வொரு உறுப்பினருக்கும் விவசாயத்திற்கு ஒரு அலகு ஒதுக்கப்படலாம். ஆனால், நிலம் நிரந்தர அடிப்படையில் அந்நியப்படுத்தப்படாது.

தனியார் நிலத்தை கையகப்படுத்தும் செலவுகளைச் சமாளிக்க ஏக்கருக்கு ரூ.1,600 வரை மானியங்கள் கிடைத்தன. இச்செயற்பாட்டுக்கான மூலதனம் மக்கள் வங்கியிலிருந்து கடன் வடிவில் வழங்கப்பட்டது.

மேலும், ஒவ்வொரு பங்கேற்பாளரும் ரூ.500 முதல் ரூ.1,000 வரை பங்களிக்க வேண்டும் என்றும் எதிர்பார்க்கப்பட்டது. இதற்கு ஆரம்பத்தில் மக்கள் வங்கியால் கடன் வழங்கப்பட்டது. இத்திட்டம் சில முக்கியமான அரசியல் சமூகச் செய்திகளைச் சொன்னது.