பண்டாரநாயக்கவின் பத்தாண்டுத் திட்டம்

தெ.ஞாலசீர்த்தி மீநிலங்கோ

பண்டாரநாயக்க முன்னோக்கிய பத்தாண்டுகாலப் பொருளாதாரத் திட்டத்தில் ஒரு விடயம் முன்னிறுத்தப்பட்டது. அது முக்கியமானதும் கூட. இத் திட்டத்தைத் தயாரிப்பதில் ஒரு சோசலிச சமூக அமைப்பை அடைவதற்கான நோக்கம் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது.

இதை அடைவதற்கான திட்டத்தின் சூத்திரம் பொதுத்துறையை விரிவுபடுத்துவதற்கான எளிமையான முன்மொழிவாகும். இத்திட்டம் அதைப் பின்வருமாறு வரையறுத்தது: ‘திட்டத்தின் காலத்தில், அரசாங்க முதலீடு தேசிய வருமானத்தில் 5% இலிருந்து 14% ஆக உயரும்.

மறுபுறம், தனியார் முதலீடு 7% இலிருந்து 8% ஆக மட்டுமே உயரும். அத்தகைய வளர்ச்சியின் மூலம்தான் ஒரு சோசலிச சமூக அமைப்பின் நோக்கங்களை மிகவும் திறம்பட அடைய முடியும்.”

இன்று வரலாற்றைத் திரும்பிப் பார்க்கின்ற போது, அரசாங்கக் கொள்கைகளை வடிவமைப்பதற்குப் பொறுப்பான உயரடுக்குக் குழுக்களின் தவறான சிந்தனையே, சோசலிச இலக்கை நோக்கிய நாட்டின் முன்னேற்றத்தைத் தடுத்து நிறுத்தியுள்ளது.

வர்க்க கட்டமைப்பில் எந்த மாற்றமும் இல்லாமல், அரசு உரிமை, பொருளாதார வளர்ச்சியின்மையை கலைக்கவோ அல்லது மனித உழைப்பை அதிகாரத்துவ ஆதிக்கத்திலிருந்து விடுவிக்கவோ முடியாத அரசு, முதலாளித்துவத்தை மட்டுமே நிறுவுகிறது.

பண்டாரநாயக்கவின் இறுதியில் அந்தப் புள்ளிக்கே சென்றார். மனிதர்கள் அவர்களின் நல்வாழ்வில் அல்லாமல், மூலதனம் மற்றும் இலாபத்தில் அதிக முக்கியத்துவம் கொடுக்கத் தொடங்குவதற்கு வாய்ப்பான பொருளாதாரத் திட்டமிடலே நடந்தது. இத்தோடு உற்பத்தி இன்னும் மக்களின் அடிப்படைத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வதற்கு ஏற்றதாக இல்லாமல் சந்தை சக்திகளால் கட்டளையிடப்படும் வகையில் கொள்கைகள் அமைக்கப்பட்டன.

இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு, மேற்கத்திய முதலாளித்துவ நாடுகளில் அரசு, உடைமை ஆதிக்கம் செலுத்தும் நிகழ்வாக மாறியது. அமெரிக்காவில், ஏராளமான பொது நிறுவனங்கள் போக்குவரத்து, துறைமுகங்கள், நீர்வழிகள், பாலங்கள், அணைகள் போன்றவற்றை இயக்கின.

பிரிட்டனில் நிலக்கரி, மின்சாரம், எரிவாயு, ரயில்வே, அணுசக்தி மற்றும் விமானப் பாதைகள் அனைத்தும் தேசியமயமாக்கப்பட்டன. பிரான்சிலும் இதே நிலைதான். இத்தாலியில், தேசியப் பொருளாதாரத்தை நடத்துவதில் நேரடி அரசு பங்கேற்பு மொத்த தேசிய உற்பத்தியில் 30% இலிருந்து 50%மாக அதிகரித்தது.

இவ்வாறு, முன்னேறிய தொழில் மயமான நாடுகளின் முதலாளித்துவப் பொருளாதாரங்களுக்குள் அரசு உடைமை மற்றும் தேசியமயமாக்கல் எளிதாக ஒருங்கிணைக்கப்பட்டுள்ளன. தனியார் உடைமையுடன் தொடர்புடைய சிக்கல்களைச் சமாளிக்க அவை பயன்படுத்தப்படுகின்றன.

ஆனால், அவை உறுதியான உற்பத்தி உறவுகளின் மட்டத்தில் எந்த மாற்றத்தையும் குறிக்கவில்லை. உற்பத்தி சந்தைக்கானது மற்றும் தொழிலாளர் உற்பத்தித்திறன் தொடர்ந்தும் மூலதனத்தின் ஆதிக்கத்திற்கு அடிபணிந்துள்ளது.

அரசு உடைமை மற்றும் தேசியமயமாக்கல் ஒரு சமூகத்தை சோசலிசமாக்காது. இதைப் 19ஆம் நூற்றாண்டு ஜேர்மனிய சூழலை மையப்படுத்தி பிரட்ரிக் ஏங்கெல்ஸ் சுட்டிக்காட்டியது இங்கு கவனிப்புக்குரியது. அதேபோல், இலங்கையில் தொழில்துறை மூலதனம் மற்றும் தொழில்முனைவு இல்லாமை, தனியார் தொழில் இல்லாமை, ஆகியவற்றால் அரசாங்கம் வெற்றிடத்தை அரசு மூலதனத்தால் நிரப்ப முன்வந்தது.

பத்தாண்டுத் திட்டம் சோசலிச நோக்கங்களுக்கான சொல்லாட்சிக் கடமையையும் முதலாளித்துவ முடிவுகளுக்கான நடைமுறை அர்ப்பணிப்பையும் இணைத்தது. திட்டம் பின்வருமாறு கூறியதில் ஆச்சரியமில்லை.

“பொது நிறுவனங்களின் மூலம் வளர்ச்சி என்ற முழு கருத்துக்கும், இந்த நிறுவனங்களை நுகர்வோருக்கு விலைகளைக் குறைப்பதற்கான அல்லது தொழிலாளர்களுக்கு ஊதியத்தை உயர்த்துவதற்கான வெறும் கருவிகளாகக் கருதும் அணுகுமுறையை விட வேறு எதுவும் தீங்கு விளைவிக்காது” வெளிநாட்டு மூலதனத்தையும் அறிவையும் ஈர்க்க வெளிநாட்டு நிறுவனங்களுடன் மேலாண்மை ஒப்பந்தங்களை அது பரிந்துரைத்தது ஆச்சரியமல்ல.

தொழில்துறை அறிவை பணக்காரர்களிடமிருந்து ஏழை நாடுகளுக்கு மாற்றுவதற்கான ஒரே முறை தனியார் வெளிநாட்டு முதலீட்டின் நவ-கொலனித்துவ கட்டமைப்பிற்குள் உள்ளது என்ற தவறான கருத்தைத் திட்டத்தின் ஆசிரியர்கள் ஏற்றுக்கொண்டனர்.

வளரும் நாடுகளில் வெளிநாட்டு நிறுவனங்கள் வைத்திருக்கும் மேலாண்மை ஒப்பந்தங்கள், நவ-கொலனித்துவ சுரண்டலின் புதிய கருவிகளில் ஒன்றாக மாறிவிட்டன.
இந்தத் திட்டம் தோட்டத் துறையின் பல்வகைப்படுத்தலுக்கான எந்தவொரு புதிய பயிரை அடையாளம் காணவும் தவறிவிட்டது.

1960கள் மற்றும் 1970களில் வலுவான சந்தை நிலையை நிலைநிறுத்திய செம்பனை போன்ற ஒரு பயிரை அறிமுகப்படுத்தியிருக்க முடியும். குறிப்பாக சில தாழ்வான பகுதிகளில் இரப்பர் பொருளாதார நலமற்றதாக இருந்தது. பல தேங்காய் மற்றும் தேயிலைத் தோட்டங்கள் வினைத்திறன் அற்றதாக இருந்தன.

இந்த நிலங்களில் ஒரு மாற்றுப் பயிரை அறிமுகப்படுத்தியிருந்தால் பயன் இருந்திருக்கக்கூடும். இது தொடர்பில் இலங்கையில் பேராசிரியர் உட்லோ 1966இல் மேற்கொண்ட ஆய்வின்படி, இலங்கையில் செம்பனையிலிருந்து ஒரு ஏக்கருக்கு கிடைக்கும் வருமானம் தேயிலை மற்றும் தேங்காயை விட அதிகமாக இருக்கும்.

மலேசியா (மலாயா) 1960களில் இதைச் சரியாகச் செய்தது.  இரப்பர் மற்றும் தேங்காயிலிருந்து செம்பனைக்கு தோட்டங்கள் மற்றும் சிறு உரிமையாளர்கள்; மாற்றினர், 1990களில் பனை எண்ணெய் மலேசியாவின்  பெரிய அந்நியச் செலாவணி ஈட்டித் தரும் வளமானது.

இலங்கையில் நடந்தது யாதெனில், நிறுவன சீர்திருத்தங்களைச் செயல்படுத்துவதன் மூலமும் பெரிய அளவிலான அரசு பண்ணைகள் மற்றும் கூட்டுறவு பண்ணைகளை இயக்குவதன் மூலமும் பாரம்பரிய விவசாயத்தை மாற்ற வேண்டியதன் அவசியத்தையும் திட்டமிடுபவர்கள் புரிந்து கொள்ளத் தவறிவிட்டனர்.

பத்து ஆண்டு செயல்பாட்டுக் காலத்தைக் குறிப்பிடுவதில் திட்டம் மிகவும் விவேகமற்றது என்பதையும் கூற வேண்டும். ஒவ்வொரு மேம்பாட்டுத் திட்டத்தின் வெற்றியும் பொதுமக்களின் உற்சாகத்தையும் நம்பிக்கையையும் சார்ந்துள்ளது.

ஒரு குறுகிய காலம் பொதுமக்களின் உற்சாகத்தைத் தூண்டி, மிகவும் தீவிரமான உந்துதலை உருவாக்கி, திட்டமிட்ட பொருளாதார வளர்ச்சி என்ற கருத்தில் பொதுமக்களின் நம்பிக்கையை நிலைநாட்டியிருக்கலாம். ஆனால் அதற்கு வாய்ப்பான அரசியல் சூழல் இலங்கையில் அமையவில்லை.

தொழில்துறையில் பொதுத்துறை முதலீட்டிற்கு அதிக முன்னுரிமை அளிக்கும் இலங்கையின் பத்தாண்டு திட்ட உத்தி, இந்தியாவின் 1957ஆம் ஆண்டு இரண்டாவது ஐந்தாண்டு திட்டத்திற்கான மஹலனோபிஸ் (Mahalanobis) உத்தியால் ஈர்க்கப்பட்டது என்பது தெளிவாகத் தெரிகிறது.

இருப்பினும், ஒரு தொழில்துறை உத்தியைத் தேர்ந்தெடுப்பதற்கு முன்பு, இந்தியா விவசாயத்திற்கு அதிக முன்னுரிமை அளித்த ஆரம்ப ஐந்தாண்டு திட்டத்தை வெற்றிகரமாக முடித்திருந்தது என்பதையும், 1956 வாக்கில் இந்தியாவில் விவசாய உற்பத்தி மிகப்பெரிய எண்ணிக்கையை எட்டியது என்பதையும் இலங்கையின் திட்டமிடுபவர்கள் உணரவில்லை.

எனவே, கனரகத் தொழிலில் கவனம் செலுத்தும் மஹலனோபிஸ் உத்தி நியாயமானது. ஆனால், இலங்கையின் சூழலில், விவசாயத் துறையை செயல்படுத்துவதற்கும் உணவு உற்பத்தியை அதிகரிப்பதற்கும் எந்த முன் திட்டமும் இல்லை.

எனவே, பத்தாண்டு திட்டத்தில் தொழில் மயமாக்கலுக்கு வழங்கப்பட்ட முன்னுரிமை நடைமுறைக்கு மாறானது மட்டுமன்றி, பொருத்தமற்றதும் கூட. பத்தாண்டு திட்டம் ஒருபோதும் செயல்படுத்தப்படவில்லை.

நாட்டின் வர்த்தக விதிமுறைகள் மோசமடைந்ததால் அந்நிய செலாவணி வருவாய் குறித்த அதன் அனுமானங்கள் விரைவில் செல்லாததாக்கப்பட்டன. இந்தத் திட்டம் வெளியிடப்பட்ட சில மாதங்களுக்குள், பிரதமர் பண்டாரநாயக்க படுகொலை செய்யப்பட்டார்,

அதைத் தொடர்ந்து வந்த இடைக்கால ஆட்சியில் நாடு படிப்படியாக அரசியல் குழப்ப நிலைக்குச் சென்றது, இதன் விளைவாக 1960களின் முற்பகுதியில் பாராளுமன்றம் மீண்டும் முன்கூட்டியே கலைக்கப்பட்டது. இத்திட்டம் நல்ல நோக்கங்களைக் கொண்டிருந்தாலும் அதை நடைமுறைப்படுத்தியோரின் தவறுகள் இதை மோசமாகப் பாதித்தன.

மேற்கத்திய நாடுகளில் பண்டாரநாயக்கவின் கொள்கை பெரும்பாலும் இடதுசாரிக் கொள்கையாகவே குறிப்பிடப்படுகிறது. இருப்பினும், ஒரு வகையில் அது பிற்போக்குத்தனமானது என்பதைத் தெளிவுபடுத்த சில விடயங்களைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

பண்டாரநாயக்கவின் ஆட்சி பெரும்பாலும் பின்தங்கிய, ஓரளவு பேரினவாத, மொழியியல் மற்றும் மதத் தேசியவாதத்தை சார்ந்திருந்தது. சிங்கள பௌத்த தேசியவாதத்தின் மீளெழுச்சிக்குப் பங்களித்தது.

ஆனால், 1956 அவரது கூட்டணியில் ட்ரொட்ஸ்கிச கூட்டாளிகள் காரணமாகவும், நேருவால் விளக்கப்பட்ட இந்திய சோசலிசத்திற்கு பெரிதும் ஒப்புக்கொள்ளப்படாத கடன் காரணமாகவும், மக்கள் ஆதரவைப் பெறுவதற்கான காரணங்களுக்காகவும், ஒருவேளை, நம்பிக்கையுடனும் கூட, பண்டாரநாயக்க சில தேசியமயமாக்கல் நடவடிக்கைகளைத் தொடங்கினார். அது முக்கியமானது.

ஆனால், அதை வரன்முறையாக செய்யவோ, தேசியமயமாக்கியவற்றை வினைத்திறனுடன் செயற்படுத்தவோ அரசாங்கத்தால் முடியவில்லை. இவரது இக்கொள்கைகள் இவரது மனைவியான ஸ்ரீமாவோ பண்டாரநாயக்க காலத்திலும் தொடர்ந்தன. பண்டாரநாயக்கவின் பொருளாதாரக் கொள்கைகளை முன்னெடுக்க முனைந்த பிரதமர் ஸ்ரீமாவோ பண்டாரநாயக்க பாரிய சவால்களை எதிர்நோக்கினார்.

16.05.2025